Commentaar, het is nog even wennen. Nadeel van in the picture staan is dat er ook legio mensen zijn die jouw werk níet kunnen waarderen. Natuurlijk geniet iedereen van alle complimenten, maar eerlijk is eerlijk, als schrijven schrappen is, kom je, soms met een hoop commentaar, tot een beter verhaal.
Ik heb eens een verhaal ingestuurd naar een wedstrijd waarbij de mening van het publiek ook telt. Het was een ander verhaal dan anders voor mij -je probeert eens wat- en ik had al snel door dat ik met de cijfers van de vakjury geen kans meer maakte op de hoofdprijs. Ik heb dus bewust niet openbaar gemaakt dat het verhaal van mij was. Nadeel is dan dat je geen reacties krijgt uit je ‘eigen kamp’. Wat kunnen mensen vals reageren zeg, op hun concurrentie. Of vond men mijn verhaal oprecht niets? Dat kan natuurlijk ook. De motivaties van de jury kon ik goed verhapstukken, ik kon me vinden in de kritiek. Ondanks dat ook die meningen ‘even slikken’ waren, van die van ‘het volk’ heb ik even wakker gelegen…
Toen mijn column in 2008 op de website van Boer zoekt vrouw stond, waren er wat reacties op het forum aldaar. Als ik zag hoe de hoofdrolspelers in de serie ‘afgemaakt’ werden door iedereen die blijkbaar de mensen ineens persoonlijk kende viel het commentaar op mijn column best mee: het was ‘truttig’, ‘niet spitsvondig’ en een ‘prutstukje’.
Als je wint, heb je vrienden. Maar als je wint, krijgt men ook een mening over jou en over je werk. Ik geloof toch wel dat ik daar erg aan moet wennen…
Alice Bakker 