Een compleet verhaal in zes woorden…
Ik ben nauwelijks wakker als ik Giel Beelen op 3FM vanmorgen met een kandidaat van de six word story hoor. Giel is genomineerden aan het bellen om ze uit te nodigen voor de finale aanstaande 7 juni. Shoot, denk ik, daar heb ik ook aan meegedaan!
De volgende genomineerde neemt zijn of haar telefoon niet op. Mijn telefoon ligt in de keuken, no way dat ik hem hoor als hij afgaat. Bijbehorend zes-woorden-verhaal wordt door Kluun voorgelezen, hij komt me niet bekend voor. Ik ren voor de zekerheid maar naar beneden om mijn telefoon te halen en kruip snel weer onder de dekens om verder te luisteren. Genomineerde nummer drie is aan de telefoon. Geen idee meer wat hij ingestuurd heeft. Ik denk aan mijn inzending: weet ik het eigenlijk nog? Ik pijnig mijn hersenen en ik kom er niet op. Ik had er een paar ingestuurd, toch?
Je had willen feesten,
genieten,
leven…
Weer neemt er één niet op. Mijn telefoon ligt stil te liggen op mijn nachtkastje. Zeven genomineerden, de zes-woord-verhalen op de radio zijn stuk voor stuk grappig te noemen. Toch knap, dat je in zes luttele woorden een soort verhaaltje kan vertellen. Ik hoor bijvoorbeeld: ‘Die vrouw daar, is mijn vader’, en ‘Ik ruik niets, fluisterde ze blozend’.
Nu ik aangekleed, ontbeten, kinderen de deur uit gewerkt aan mijn laptop zit, zoek ik eerst maar een op wat mijn zes-woord-verhalen ook alweer zijn. Niet op de shortlist, dus niet op een billboard van een reclamemast langs een snelweg naar keuze, een grappige prijs die ik best had willen winnen.
Hij is waterdicht, absoluut niet lek.
Hoe moeilijk het is om een mysterieus, verhullend, spannend en scherp verhaal te schrijven in zo weinig woorden blijkt wel als ik mijn verhalen teruglees. Bij inzending best grappig, nu twijfelachtig.
Bij sommige wedstrijden tel je de dagen af tot de uitslag komt, bij andere word je verrast dat het ineens zo ver is. Misschien zegt dat genoeg!
Niet vertellen, maar gewoon praten.
Praatgraag.
Alice Bakker 