Blog, column, sprookje? Het is vast een 1-aprilgrap!

Het is al even geleden dat ik een blogwedstrijd ontdekte van tekstbureau T.I.M. Omdat ik zelf nog niet zo goed weet wat ik met bloggen wil, of ik columns zou willen schrijven, of ik het überhaupt kàn, heb ik meegedaan. De winnaar krijgt een schrijfparty, je weet wel, net zoiets als Tupperware, maar dan over schrijven. Een mini-cursus schrijven met je vrienden en vriendinnen aan je eigen keukentafel. Wie moet ik uitnodigen voor zo’n party?

Bij Tupperware is dat niet zo moeilijk, áls ik het al zou organiseren: buurvrouwen, vriendinnen, (schoon-)zussen… Maar wie in mijn kringetje maak ik nou blij met een mini-cursus schrijven?

Sociale media helpt!

Afgelopen vrijdag maakte Marielle van Sleen van T.I.M. me weer even attent op de wedstrijd. Niet opzettelijk, denk ik, ze had een foutje gemaakt met LinkedIn en had per ongeluk bijna 500 uitnodigingen verzonden. Zei ze. Die bijna 500 mensen mailde ze. Of was het een slinkse manier om te laten weten: ‘Hé, ik ben er ook nog, vergeet mijn wedstrijd niet!’ Slim, want het lukte haar, ik dacht er weer aan. Geen LinkedIn-uitnodiging gezien overigens…

Ik vroeg haar wanneer ze de winnaar bekend ging maken.
‘Maandag’, zei ze. Dat is toevallig, dacht ik vrijdag. Dat is bijna! Of was het nou niet toevallig? Gisteren, maandag, dacht ik er wéér aan. Toen ik op het punt stond mijn bed in te stappen. Mijn laptop stond dus al uit en ik had geen zin om hem opnieuw op te starten. Googlen dus op mijn telefoon, naar de wedstrijd. Geen uitslag te vinden. Wel zag ik dat ze op Twitter geplaatst had dat ze er nog niet uit was. Ik kon gerust gaan slapen, Marielle deed het denkwerk.

En de winnaar is…

Intussen weet ik nog steeds niet wat ik met bloggen wil: schrijf ik nou over mezelf? Alleen over mijn schrijfwerk? Wat er in ons gezin gebeurt? Ik heb met mijn ‘stukje’ niet gewonnen. Is het waar gebeurd? Het is een raadsel. Vanmorgen is de winnaar bekend gemaakt. Scheelt mij nadenken over wie ik uit zou nodigen op die schrijfparty… Iemand nog een Tupperwareparty binnenkort?

~~~~~~

Nu willen jullie vast weten wat ik ingestuurd heb? Hier mijn deelnemende blog, column, sprookje, of hoe je het wilt noemen over drie kinderen en een eierwekker.

1-april?

Er waren eens…

… drie schatjes van kinderen. Na het eten mogen ze nog even buitenspelen. Het is mooi weer en nog vroeg. Bovendien lonken de nieuwe skeelers.
‘We gaan naar het plein’, roept dochter.
‘Goed’, zei moeder, ‘maar dan wel een eierwekker mee.’

Een eierwekker?!? Ja! Dat is toch handig? Op een horloge vergeten ze te kijken en die wekker gaat af als ze naar binnen moeten…

‘Leuk dat ik van mijn moeder zo’n ding mee moet nemen, maar waar laat ik hem?’ Dochterlief zegt het niet, maar denkt het wel. Hij moet in mijn jaszak, denkt ze, maar dat vind ik niet handig…
Eureka!
‘Ik weet het. Ik zet hem op straat.’ Ze parkeert het glimmende ding op de stoeprand en gaat vrolijk skeeleren. Er komen wat vriendinnen langs fietsen (even aan de bagagedrager hangen) en er loopt een stelletje voorbij. Haar broertjes trekken hun eigen plan. Verder is het rustig. Na vrolijk spel denken de kinderen ineens aan het handige hulpmiddel ‘der-in-de-gaten-houden-der-tijd’. Waar is hij gebleven?

Gedesillusioneerd komen dochter en zoons tot de conclusie dat ze hem kwijt zijn. Ze spoeden zich naar huis, waar moeder direct in lachen uitbarst.
‘Haha, 1-april!’

Moeder heeft haar kinderen die dag al één voor één flink te pakken gehad met ‘grappen-en-grollendag’, het is vast paybacktime.

‘Nee mam, ik zweer het je, hij is weg’ weet dochter uit te brengen. Er loopt nog net geen traan over haar wang. Vader voelt het verdriet goed aan en trekt zijn schoenen aan. Hij gaat helpen zoeken. Hoe hij ook zoekt, het mooie glanzende ei is écht verdwenen.

Thuisgekomen voelt vader zich in de maling genomen.
‘Jullie houden me voor de gek’, brengt hij wanhopig uit.

Waar het ding gebleven is? De waarheid ligt, zoals altijd: in het midden.

En ze leven, zonder eierwekker…

Nog lang en gelukkig…

Onthutsend moraal van dit verhaal: het is raar, maar echt waar, er zijn mensen die eierwekkers stelen…