Toen ik startte met project ‘Vijfentwintig Obsessies’ van Godijn Publishing, wilde ik een verhaal schrijven, waarin ik een obsessie op de hak neem. Niet om opzettelijk iemand te kwetsen, maar om aan te geven dat ik veel obsessies eigenlijk onschuldig en lachwekkend vind. Het was moeilijker dan gedacht, je zet al snel iemand neer als een idioot en dat is uiteraard niet mijn bedoeling. Toch denk ik dat het me gelukt is een verhaal te schrijven met een knipoog, als feedback kreeg het: ‘Leuk, een obsessie die voor de lezer komisch is om te lezen’.
Hebben we niet allemaal een obsessie? Ik wel, namelijk…
… altijd al ben ik meer van de letters dan van de cijfers. Ik kan best goed rekenen, al zeg ik het zelf, maar met woorden heb ik net even meer. Als je bedenkt dat een obsessie meestal dwangmatig en bezetenheid betekent, is het dus best vreemd als ik nu toegeef veel dingen te tellen. Het is heel normaal voor mij om bijvoorbeeld dertig dingen op te ruimen of nog tien bladzijden te lezen… In een van de teasers op de Facebookpagina van het project zie ik een verhaal dat ook in de bundel komt en me triggert. Kernwoorden zijn stress, opruimen, 100 spullen en loslaten. Dit gaat over mij! Ik ben heel benieuwd hoe dit thema is opgepakt. Misschien kan ik er wat van leren? Hoewel, wil ik dat? Ik vind het toch niets meer of minder dan onschuldig en lachwekkend?
Alice Bakker 