Een naam verzinnen, als moeder heb ik dat drie keer mogen doen. Schrijvers mogen dat aan de lopende band. Naamgeving is niet eenvoudig, ook niet als het ‘slechts’ over personages gaat. Je wil niemand uit je omgeving voor het hoofd stoten, dat de namen bij de karakters horen en bij hun achtergrond klinken, dat de naam bij de tijdgeest past en dat een betekenis van een naam een beetje aansluit. Schrijvers kunnen dus urenlang nadenken voor ze de juiste naam hebben voor een personage. Terecht, bij kinderen ga je ook niet over een nacht ijs. Een Miep is nu eenmaal geen Maria. Een Jan geen Huibert-Jan…
Een vlag op een …
In de top 10 van motivaties van ouders staat vernoeming en klank hoog, maar ook wat bij de ouders past. Je wil je kind toch niet in de speeltuin roepen als jij vindt dat hij een lelijke naam heeft? Voor schrijvers geldt precies hetzelfde. Voor mijn manuscript koos ik voor elk personage een naam, beginnend met een letter die nog vrij was in mijn alfabetschema. Daarnaast controleerde ik of namen niet te veel op elkaar leken. Sommige personages zijn een aantal keer van naam veranderd voor ik tevreden was, je zit niet te wachten op de welbekende vlag op de modderschuit…
Hoe lang denk je na?
Je kunt je de vraag stellen of het nut heeft, moeilijk doen. Naar aanleiding van mijn blog Haalbare porties herlas ik het boek ‘Het avontuur van iks & ei’ van Remco Campert. In dit boek komen de personages Iks, Ei, Zus en Zo voor. Hoe lang zal hij over díe namen nagedacht hebben? In zijn ‘Dagboek van een poes’ herhaalt hij dit trucje met Rok en Bril. Misschien moet ik er maar eens een voorbeeld aan nemen…
Wie is per slot iemand? Iemand is niemand. Geen personage.*
* uit ‘Het avontuur van iks & ei’
Alice Bakker 