Superl*l

Ik weet nog als de dag van gisteren dat ik mijn eerste auto kocht. Het was 1994 en het was bij een nogal louche handelaar. Niet te vergelijken met hoe je nu een auto koopt, maar wat was ik tróts.

Zuurverdiend

Mijn Austin Mini Metro stond synoniem aan vrijheid. Omdat ik nogal eens bij verkeerde bedrijven ging werken (reorganisatie is my middle name), was dat wel heel handig. Een toenmalige kennis die opmerkte dat je vrouwen nooit een eigen auto moest geven, omdat ze daar veel te veel vrijheid van kregen heb ik overigens zo snel mogelijk geblokt (alsof iemand je überhaupt zoiets gaf). Maar ergens zat natuurlijk een kern van waarheid in een klein deel van die stomme opmerking, ik was inderdaad ‘vrij’ om te gaan werken waar ik wilde. Hoewel de niet goed werkende benzinemeter me meerdere malen ‘vrij geïrriteerd’ langs de snelweg heeft laten wandelen…

Speciaal

Mijn Mini Metro was een ‘special edition’, met op de zijkanten in mintgroene letters ‘Studio 2’. Minder special, maar doodnormaal in die tijd, was dat er op meerdere plekken in de auto asbakken te vinden waren. (Een aantal weken na mijn aankoop bleek tot mijn afschuw dat ze allemaal nog vol zaten met peuken!) De eerste vier maanden reed ik met dit autootje op en neer naar Amsterdam. Daarna ging ik in Aalsmeer werken, de plaats waar ook welbekende studio’s van Joop van den Ende zich bevonden. Ik verbeelde me dat iedereen die mij zag rijden minstens dacht dat ik in zijn Studio 2 werkte…

Ezelsbruggetje

In werkelijkheid werkte ik voor W., een 50-jarige chef die elke zin tierend en vloekend begon. Daar trok ik me niks van aan, ik kon het eigenlijk prima met hem vinden. Ik heb -tot wéér een reorganisatie- precies een jaar met hem gewerkt. Geen idee of hij nog altijd zo temperamentvol is. De man gaf mijn collega’s aanleiding tot hét ezelsbruggetje voor het onthouden van mijn kenteken. Sterker nog, ik kan het op de dag van vandaag nog zó opnoemen. W., het is niet dat ik dat zelf bedacht, maar dat je assistente een auto reed met dít kenteken vonden onze collega’s destijds nogal hilarisch…

Inmiddels rijd ik in auto zes, maar ‘Superlul is vijftig’ blijft toch mijn ‘special edition’…