Exhibitioneren*

Waarom blog ik? Omdat ik schrijven leuk vind, maar ja, dan kun je ook een dagboek beginnen. Waarom alles open en bloot publiceren?

On stage

Schrijven is niet anders dan bijvoorbeeld schilderen of zingen. Niets is toch mooier voor een schilder dan zijn schilderij op een tentoonstelling te zien hangen? Of voor een zanger om op het podium te staan en voor publiek te zingen? Je doel is immers een beleving verkopen. Exhibitioneren. En soms moet dat on stage…

Publiceren in boeken is voor mij de overtreffende trap van bloggen. En dat mag ik zo af en toe ook, maar niet elke week. Bloggen wel. Elke dag, als ik dat wil.

Meters maken

Als schrijven je werk is en je wilt laten zien wat je kunt, dan moet je zo veel mogelijk meters maken, simpel zat. Dat is een vrij algemeen advies, dat verzin ik niet zelf. Een dagboek heb ik overigens wel gehad, ooit, als tiener. Ergens op zolder moet hij nog liggen. Dat dagboek gaf mij geen voldoening. Nee. Het voelde meer als een verplichting, alsof ik elke dag een stukje móest schrijven. Nu wil ik ook minimaal twee keer per week bloggen. Waarom voelt dat niet als een verplichting?

Mijn passie delen

Het antwoord op die vraag is eenvoudig. Dat is dus dat exhibitioneren. Ik krijg door het bloggen op een eenvoudige manier de kans op mijn podium te klimmen om mijn passie met jou te delen. Wie het leuk vindt, leest het. Wie er niks aan vindt, slaat het over. Ik kan schrijven wat ik wil. Bloggen voelt namelijk alsof het anoniem is. Ik weet natuurlijk wel dat dat een illusie is. Wie dit leest, kan precies bekijken wie het geschreven heeft. Bovendien is het verzinnen van blogonderwerpen helemaal niet zo eenvoudig.

Maar ik sta toch lekker anoniem op mijn fictieve podium te stralen…

* Eh, meneer Van Dale? Ik heb weer een mooi woord voor u. Exhibitioneren. Hoe het kan weet ik niet, maar het bestaat nog niet!