Met knikkende knieën stond ik laatst in Zwolle. Met een microfoon in mijn hand. Ik had de opdracht even iets in het kort over mezelf te vertellen. Mijn voorgangers hadden het begrip ‘kort’ ruim genomen. Ik had drie zinnen in mijn hoofd. Kort dus. Ik had spijt van 
mijn povere voorbereiding. Bovendien zat het draaiboek op de verkeerde pagina. En ik had iets op papier moeten zetten! Zucht. Dit deed ik niet voor mijn plezier…
Het podium op
Tegen het grote onbekende kan ik nogal opzien. Al lang niet zo erg meer als ‘vroeger’, maar toch. Hoe meer ik uitprobeer, hoe meer ik zie dat ik het allemaal best durf. Als ik het maar doe! Maar soms is er toch zo’n enorme drempel… Dan druk ik toch het liefst mijn snor. Ik ga vooruit hoor, als vrijwilliger in het theater moet ik wel eens na afloop van een voorstelling het podium op klimmen om de artiest een bos bloemen te overhandigen. Daar draai ik inmiddels mijn hand niet meer voor om. Maar ja, zoveel stelt dat natuurlijk niet voor…
Een nieuw tijdperk
Mijn nieuwe voornemen is: d
e tijd van verschuilen is voorbij! Ik dwing mezelf de spotlights in. Om iets te verkopen, om mezelf te promoten. Maar dan wel voorbereid, graag. De trillingen in mijn lijf neem ik voor lief. Dat beloof ik.
Dus wat ik tegen mijn jongere ik wil zeggen?
‘Het komt goed, echt!’
En tegen mijn oudere ik?
‘Ik kan niet wachten tot ik jouw lef heb!’
Foto genomen tijdens de presentatie van de verhalenbundel Zwart Licht, waarin mijn verhaal ‘Menno S.’ staat.
Alice Bakker 