Schat zoeken

Meubelen die zich al lange tijd in je woning begeven, bevatten nogal eens wat van je vergeten eigendommen. Meestal zijn dat kasten. Echter, ik ontruimde onlangs een tafel. Geen gewone tafel, maar een salontafel met een flinke ruimte waarin zich in de loop van de jaren, hij heeft zo’n achttien jaar dienstgedaan, rommel verzameld had. Een salontafel die je bijna een kast kon noemen. Er lagen ‘dingen’ in…

Schatten

Hoog tijd om hem eens leeg te ruimen, dat nam ik mezelf al zo’n twee jaar voor. En toen het moest, ik heb een prachtige nieuwe salontafel en de ‘oude’ kreeg een tweede leven, was het in een half uurtje gebeurd. Wat ik vond heeft me daarna wel weer wat uurtjes in nostalgie laten doorbrengen. Natuurlijk wist ik dat er dekentjes in lagen. Die pakten we nog regelmatig, lekker warm op de bank. Maar onder die dekentjes lagen schatten. Krantenknipsels uit al die jaren, theatergidsen met programma’s die al enige tijd verlopen waren, tijdschriften die ik niet en klaarblijkelijk nooit ging lezen, folders van een bedrijf, waarin wij gefigureerd hebben als model, het eerste nummer van een tijdschrift waarin ik in het colofon was opgenomen én een stratenboek.

Weet je nog?

Vreemd toch, hoe het stratenboek jarenlang onderdeel was van elke autorit naar het onbekende? Hoe hij je altijd hielp en onmisbaar was en hoe hij nu in een soort ‘herinneringenbak’ vergeten lag te liggen? Weet je nog – of klink ik nu wel heel oud? – de tijd dat je geen TomTom of Google Maps had? De tijd dat je op de Périphérique bij Parijs sowieso hopeloos verkeerd reed? De tijd dat je niet vooraf op de laptop bekeek hoe het pand of straat waar je naartoe moest eruitziet? De tijd dat je voorbereid op weg ging? En niet dat je, zoals nu veel mensen doen, compleet onvoorbereid op de route van de pratende apparaten vertrouwt? Ik geloof niet dat ik deze oude trouwe vriend weggooi.

Hij krijgt een ereplek, in mijn boekenkast.