In de vorige aflevering van Bakker van Winden vraagt José mij: ‘Heb jij muziek aan als je schrijft?’ Ik ben gek op muziek, dus ja. Tot voor kort. Sinds ik mijn werkplek heb: nóg niet. Ik had namelijk zo’n veertien uur per dag de radio aanstaan, thuis. Was verknocht aan ‘mijn’ 3FM. Maar nu ik bij BITS Workspace werk, zoals ze het zelf noemen ‘een flexibele werkomgeving voor kleine ondernemers’, wil ik anderen niet storen met mijn muziek. Dus werk ik met oortjes in. En zo geschiede dat die oortjes steeds langer op het bureau lagen.

Geklets op de achtergrond

Waarom? Omdat het geklets op de radio op de achtergrond heerlijk is, maar direct in je oor heel storend. Ik raak ontregeld van dat dat geleuter, kan niet meer nadenken. Onlangs was ik bij een vriendin die op Spotify de afspeellijst ‘Mandali above the clouds’ had aanstaan. Heerlijk muziek, waarbij ik meteen dacht: dit is inspirerend, dit wil ik wel in mijn oor als ik aan het werk ben. Als gezin hebben wij een Spotify-abonnement, dus direct de volgende dag zocht ik het album op, deed mijn oortjes in en zette hem aan. Ik had nog geen tien seconden geluisterd of ik kreeg een appje: ‘Mam, waarom zet je mijn Spotify uit?’

Elkaar etteren

Bleek dus dat ik met mijn heerlijke relaxte Above the clouds binnen de seconde de Spotify van mijn dochter in Engeland ontregelde. Ik was haar de baas en zette haar muziek plompverloren uit. Dat werkt dus niet: we zitten elkaar in de weg. Ik besloot dat ik direct een kerstcadeau wist, iets waar mijn kinderen héél blij van worden: een familieabonnement met zes accounts. Ik hoorde hen al langer mopperen over elkaars muziek uitzetten, elkaar treiteren met ineens iets heel stoms opzetten, of de muziek gewoonweg ‘afpakken’. Met zo’n familieabo kan iedereen naar zijn eigen muziek luisteren, zonder elkaar te etteren. Nu maar hopen dat mijn kinderen dit niet lezen, dan is de verrassing er wel direct af. Proest. Alsof ze mijn blogs lezen!

Vliegende vingers

Zodra dat abonnement is afgesloten, voor de vorm wacht ik nog tot kerst, ga ik luisteren naar die relaxte afspeellijst boven de wolken. Maar ook naar jouw ‘Perfect Concentration’, klinkt goed! Vingers die over het toetsenbord vliegen: dat wil ik!

Overigens, ik wil er niet te veel de nadruk op leggen, maar kan er niet omheen: dit is de dertiende blog in Bakker van Winden. Dertien! Het getal dat ik bij mijn facturen stiekem oversla, het huisnummer waar ik eigenlijk niet op wil wonen. Hopen dat het voor Bakker van Winden geen ongeluk brengt! Of gaat dat te ver? Heb jij iets met bijgeloof? Loop je onder ladders door? Of krijg je de kriebels van een zwarte kat? En zullen we gewoon net doen alsof dit blog veertien is? Geen hond die die dertiende mist, toch? Of overdrijf ik nu een beetje?

Wie vraagt …

Oh en mocht je nu denken, José: ze slaat een vraag over! Je vroeg me namelijk ook nog: ‘Hoe zit het met jouw eerste indrukken’, waarbij je ervan uitging dat ik daar niet voor niets een vraag aan jou over stelde. Toch wel José, het was pure belangstelling. Ik heb er geen noemenswaardig verhaal over. Hooguit dat ik het nog weleens mis had als iemand een beetje chagrijnig keek. Met wat meer levenservaring weet ik dat voor sommige mensen hun gezicht zo het lekkerst zit, ze in gedachten zijn of misschien wel heel verlegen. Bij jou had ik het overigens direct goed: die José, dat is een leuke meid. Daar kan ik wel wat mee!

---

Bakker van Winden is een ‘ouderwetse’ briefwisseling tussen José van Winden en Alice Bakker. De ‘penvriendinnen’ laten met liefde iedereen meegenieten van hun wel en wee. Bakker van Winden snijdt ze dik en bakt ze bruin!