‘Ik ben gewoon Alice. Oké, Oké, een Alice die een ontwikkeling doormaakt, maar toch: Alice,’ schreef ik onlangs in Transformatie voor de blogconversatie Bakker van Winden. Vreemd, om zo over jezelf te bloggen. Maar aan de andere kant: mooi om te zien hoe je je op mijn leeftijd nog zo leuk kan groeien.
Alle gekheid op een stokje. Ik sta nog steeds onderaan een ladder. Of een trap, hoe je wilt. Voor mijn gevoel ben ik er nog lang niet. Er is nog zoveel te ontdekken, nog zoveel te doen. Elk grote stap in je leven ga je een treetje hoger. Hoe mooi is dat?
Mijn plek
Daar sta je dan, te wankelen
Op de eerste trede van de trap
Het liefst zou je nu sprankelen
Of duurt dat nog wel ’n stap?
De eerste treden gaan stapvoets
Heel langzaam richting de top
Ontdek je wat je wil, onverhoeds
Dan ga je ervoor: fier rechtop
Aan de bovenste tree ben ik
Echt nog lang niet toe, alleen
Voorzichtig werp ik wel ’n blik
Waar moet ik nog doorheen?
Voor het hoogste punt?
Foto: Margot Hoogenboom
Alice Bakker 