Daar word je hard van!

Of ik de neiging heb mijn kinderen te verwennen? En dat vraag je op de dag dat ik een kind dat zich niet zo lekker voelde gewoon naar school gestuurd heb. Natuurlijk ga ik hem halen, José, als het niet gaat. Maar ja, ziek thuisblijven is in ons gezin een dingetje. Dat doen we niet zomaar…

Bijblijven

Ik moet wel zeggen, dat boek Geef dat kind een slok jenever waar je het over hebt, dat staat me wel aan. Niet dat ik mijn kinderen aan de jenever wil hebben hoor, maar soms denk ik dat we een beetje doorslaan, met onze beschermende arm om onze kinderen heen. Laat ze maar een keer vallen, onderuitgaan. Daar leren ze van. Tot op zekere hoogte uiteraard. Wat ik dus tenenkrommend vind, is wat onlangs in De Luizenmoeder voorbijkwam. Ja, je leest het goed. Hypes gaan uiteraard niet aan mij voorbij. Na de derde aflevering ben ik maar alles terug gaan kijken. Zo wist ik wat participizza was, voor men erover begon op sociale media. Je moet wel een beetje bijblijven, ook als je eigenlijk liever met je neus in de boeken zit.

Het echte leven

Om terug te komen op wat ik nou zo tenenkrommend vind, die scène uit de serie over dat je op het schoolplein geen uitnodigingen uit mag delen. Omdat sommige kinderen zich dan achtergesteld voelen. Noem mij maar hard, maar dat vind ik ronduit geneuzel. In het echte leven gebeurt het ook weleens, dat je ergens niet bij betrokken wordt. Dat je je buitengesloten voelt. Leer ermee omgaan! Nu zijn mijn kinderen al wat groter, maar ik deed er niet aan mee. Ze mochten uitnodigen wie ze wilden én wanneer ze dat wilden. Buiten dat is De Luizenmoeder natuurlijk hartstikke herkenbaar. En ik vind het een vermakelijke serie, ik geef toe. Maar wat vaker bij hypes gebeurt: ik had er ietsje meer van verwacht.

Als ik later groot ben

Sinds kort heb ik twee volwassen kinderen. Ja, ik weet het, voor de reiswereld waren ze dat al jaren, maar nu zijn ze het ook officieel. Twee nazaten die legaal aan de drank mogen, zelf hun eigen ziektekostenverzekering betalen, een stembiljet bij de post kregen en steeds dichterbij de dag komen dat ze het nest gaan verlaten. Ze zijn uiteraard nog járen bij ons welkom, maar ik moet realistisch zijn. Gelukkig heb ik nog een derde, die nog ‘even’ kind is. Dat Tiny House, waar jij het in Een klap voor je kop kun je krijgen over hebt, dat komt voor mij steeds dichterbij. Ooit, als ik later groot ben, wil ik een klein huisje. Vlakbij de winkels en met een balkonnetje. Is dat nou wéér een overeenkomst tussen ons?

Afscheid

Afscheid nemen van mijn spullen komt dan vanzelf, ooit. Tot die tijd mag ik verzamelen op mijn vlizozolder. Overigens is niet iedereen het daarmee eens. Maar ze hebben eigenlijk wel gelijk: het is er een bende. Maar als ik nog even mijn snor mag drukken? Ik heb er geen zin in. Voorlopig doe ik alleen wat ik leuk vind. Wist je dat als je doet wat je leuk vindt, je nooit hoeft te werken? En zo voelt het ook. Een heerlijk vooruitzicht!

Bakker van Winden is een ‘ouderwetse’ briefwisseling tussen José van Winden en Alice Bakker. De ‘penvriendinnen’ laten met liefde iedereen meegenieten van hun wel en wee. Bakker van Winden snijdt ze dik en bakt ze bruin!