Ik ben alles kwijt

Ik? Een olifantengeheugen? Geenszins! Aan mij vragen in welk jaar we ook alweer in welk dierenpark waren is compleet zinloos. Hoe sommige mensen allerlei feiten over hun jeugd op kunnen lepelen, ik ben bang dat ik zo’n beetje alles kwijt ben. Wat dat betreft ben ik ook erg blij met die herinneringen die ik zo’n beetje dagelijks op Facebook krijg.

Goh, ja, is dát alweer zes jaar geleden?

Vervelende werelddingen zijn dan wel een uitzondering. Ik weet bijvoorbeeld nog precies waar ik zat toen ik hoorde dat er een vliegtuig op de flats in de Bijlmer stortte, met wie ik songfestival zat te kijken toen de vuurwerkramp in Enschede was en hoe en op welke plek ik het nieuws over 9/11 tot me kreeg. Vreemd, dat er blijkbaar momenten zijn die hoe dan ook in je geheugen gegrift staan.

Geniet er maar van!

Tja, een half jaar Bakker van Winden, dat is inderdaad een jubileum! Toch niet voor te stellen, dat we elkaar eigenlijk helemaal nog niet zo lang kennen? En ik ben blij dat we niet in álles op elkaar lijken. Ga jij maar lekker in je huisje met je cottage garden, dan bedruip ik mezelf wel met mijn rollator in het winkelcentrum. Ach, we moeten érgens naar uitkijken, toch? Bij ons is de uittocht overigens licht in gang gezet, met een dochter die graag op kamers gaat wonen. De eerste stapjes, maar dan buiten de deur. Tja, dat kraambezoek, er is bij jou ook vast weleens iemand langs geweest die zei: ‘Meid, geniet er maar van, voor je het weet …’ Ik betrap mezelf op diezelfde uitspraak, als ik jonge moeders spreek. Zucht.

Bron van inspiratie

Of ik mijn eigen herinneringen in mijn verhalen gebruik, vraag je. Misschien wel! Maar dan ben ik ze vast vergeten. Dat is natuurlijk cynisch, José, zo erg is het nu ook weer niet met mij gesteld! In mijn verhalen gebruik ik vooral voorvallen die ik in het dagelijks leven meemaak. Zo beken ik dat de inspiratie voor Schone Slaapster, mijn meest recente verhaal (verschijnt dit jaar in de verhalenbundel 28 Blauwe Violen) in mijn hoofd schoot toen mijn zoon in de stoel lag bij de orthodontist. En dat naar aanleiding van een absurde grap die de man maakte. Wellicht moet ik hem het boek cadeau doen, op de dag dat de beugel bij zoonlief verwijderd wordt. Hij is zich vast niet bewust van zijn staat als inspiratiebron.

Het tweede half jaar is ingeluid voor Bakker van Winden. Hoera! Ja, we gaan toch nog wel even door? Ik ben nog lang niet uitgevraagd aan je, José. Zo bedacht ik me laatst, hoe voelt het om bijna een tweede druk van je boek te krijgen? Ben je niet ontzettend trots?

Bakker van Winden is een ‘ouderwetse’ briefwisseling tussen José van Winden en Alice Bakker. De ‘penvriendinnen’ laten met liefde iedereen meegenieten van hun wel en wee. Bakker van Winden snijdt ze dik en bakt ze bruin!