‘En dit is jouw leeftijd?’ De trainer keek haar meedogenloos aan, terwijl hij een getal op zijn papier aanwees.
‘Is dat aan me te zien, of zo? probeerde Noortje zichzelf te verdedigen.
‘No offence,’ zei hij met zijn handen in de lucht. ‘Het staat gewoon op je inschrijfformulier. Ik check alleen.’
Ze zuchtte, waarom voelde ze altijd de behoefte zich te verdedigen? Gisteren nog, kreeg ze van haar telefoon een berichtje: “Goedemorgen, Noortje. U hebt gisteren uw dagelijkse doel niet gehaald. Probeer vandaag tien minuten extra actieve tijd in uw dag op te nemen.” Het was toch van de gekke dat zo’n ding dat tegen je zei? Hij zei nog “u” tegen haar ook. Ze was in staat zich tegenover haar telefoon te verdedigen.
‘Klopt het?’ de trainer wachtte blijkbaar op antwoord.
Ze knikte bijna ongemerkt. ‘Maar het maakt niks meer uit, ik ga hier weg.’
‘Omdat ik naar je leeftijd vraag?’ de trainer keek haar verbolgen aan.
Gelukkig zei hij “je”.
‘Nee, omdat ik er klaar mee ben. Ik ga een frisse neus halen, in het park.’ Monter stapte ze niet veel later de deur van de sportschool uit. Ze had er flink de pas in. Bij de ingang van het Klaverpark hield ze even in. Links of rechts? Voor de ene kant moest ze eerst het water over. Dat was een forse wandeling. Die aan de andere kant kon een kleuter zelfs handelen.
Ze besloot voor de lange wandeling te gaan. Een diepe teug lucht maakte dat haar neus daadwerkelijk fris aanvoelde. Niemand kon haar morgen vertellen dat ze haar doel niet had gehaald. ‘Opzouten, met je tien minuten extra,’ zei ze hardop.
De man die haar op de brug passeerde keek haar aan alsof ze gek was.
Toen hij uit het zicht was, durfde ze te zeggen: ‘Je hoorde het goed. Ik praat in mezelf.’
‘Blijkbaar,’ zei een vrouw, die haar op straf tempo inhaalde.
Verbaasd keek ze haar na. Die vrouw was zeker tien jaar ouder dan zij. Hoe kon zij zo hard …
Ze trok een sprintje om haar in te halen. ‘Excuseer, mag ik u vragen, hoe vaak traint u?’
‘Elke dag,’ zei de vrouw stralend.
Noortje voelde dat ze ging hijgen, ze kon haar eenvoudigweg niet bijhouden.
De vrouw voelde blijkbaar niet de behoefte nog meer vragen te beantwoorden, want ze ging snelwandelend op naar de volgende brug.
‘Dat is me een brug te ver,’ zei Noortje weer hardop. Naar de vrouw, die haar allang niet meer kon horen – dacht ze – riep ze: ‘Morgen doe ik tien minuten extra.’
De vrouw draaide zich om en stak haar duim op.
Van 14 t/m 21 februari is het de week van het korte verhaal. En een frisse neus halen, daar is het elke dag een goede dag voor. Onthoud dat het nóóit de hele dag regent, dus elke dag is een goede wandeldag!
Het gebeurde in het Klaverpark, elke week een kort verhaal over hét leidmotief in elk van Alice’ verhalen. Geïnspireerd op een blog over het thema Natuur tijdens Boekenweek 2018. Zonder Klaverpark geen verhaal…
Alice Bakker 