‘Ik leef nog.’ Ilona proestte het uit, natuurlijk leefde ze nog. Zo bijzonder was het allemaal niet. ‘Wat denk je, Monique,’ zei ze tegen haar buurvrouw, ‘we moesten ons onderdeel voelen van de natuur. Nou, ik lachen, gieren, brullen, maar de rest zag daar de humor niet van in. Ze voelden zich allemaal verbonden met het grote geheel.’
‘Gevalletje de juiste persoon op de verkeerde plek?’
‘Haha, nou ik was de juiste persoon en het Klaverpark was op zich een juiste plek. Tenminste, dat stond op die flyers: dansen in het park. Maar ja, ik ben daar gewoon te nuchter voor. Volgende keer trek ik gewoon mijn wandelschoenen weer aan, in plaats van mijn ballerina’s.’
‘En die dansleraar, was dat nog wat?’
‘Mooi aan de buitenkant, maar váág. “Ik breng je geest bij de wijsheid van je lichaam,” hij zei het wel twintig keer. Nou, dan kun je mij opvegen.’
‘Misschien had je iets meer respect kunnen tonen.’ Haar buurvrouw keek haar strak aan.
‘Wat is dat nou? Waar is jouw humor ineens gebleven?’
‘Laat het los. Je kunt toch wel mensen in hun waarde laten? Jij altijd met je meningen. Die man is serieus met zijn vak bezig. Weet je hoe kwetsbaar hij zichzelf opstelt? Hij biedt een veilige omgeving, waar jij jezelf kunt ontdekken. En een worden met de natuur, is dat niet de hele bedoeling van de schepping? Nee hoor, Ilona ziet er weer de humor van in. Ilona moet weer lachen en iedereen het gevoel geven alsof hij belachelijk is.’
‘Wat is er met jou aan de hand?’
‘Wat er met mij aan de hand is? Ik ben er even helemaal klaar mee. Met jouw stomme gezeik over alles en iedereen. Met jouw mooie praatjes. Wie denk jij eigenlijk dat je bent? De schepper himself?’
‘Meid, het is dat het elf uur ’s morgens is, anders zou ik zeggen: wil je een wijntje?’
‘Tuurlijk, los het maar weer op met drank. We gooien er een wijntje in en we kunnen weer lachen. Weet je Iloon, misschien moet jij eens naar jezelf kijken. Niet altijd commentaar op alles en iedereen, maar de spiegel eens dichterbij halen.’
‘Zeg, ben je soms ongesteld?’
‘Ja hoor, haal dát er maar weer bij. Jij kunt niet tegen de waarheid. Nou, ik heb besloten, vanaf vandaag zeg ik alleen nog maar de waarheid tegen je, om te beginnen met dat ik je maar oppervlakkig vind. En dom.’
‘Ben je klaar?’
‘Nee, nog lang niet. Mijn masker is af. Ik wíl geen wijn drinken met jou. Nu niet, morgen niet en overmorgen al helemaal niet. Weet je wat? Ik ben eigenlijk wél klaar.’
‘Weet je wat jij eens moet doen?’
‘Dansen in de natuur zeker. Een worden met het grote geheel, aarden op mijn blote voeten, ja hoor, dat is wel wat voor die zweverige Monique.’
‘Nou, eigenlijk wilde ik zeggen: je kunt toch wel mensen in hun waarde laten? Jij altijd met je méningen.’
27 april is het bij ons Koningsdag, maar internationaal gezien is het de Dag van de Dans. Dus ga je naar Koningsdag in het (Klaver)park? Waag een dansje!
Het gebeurde in het Klaverpark, elke week een kort verhaal over hét leidmotief in elk van Alice’ verhalen. Geïnspireerd op een blog over het thema Natuur tijdens Boekenweek 2018. Zonder Klaverpark geen verhaal…
Alice Bakker 