‘Wie gaat er mee naar huis?‘ Pascal had de tassen al in de auto gezet en wachtte tot iedereen zo ver was.
‘Naar huis? Man! Ik wil nooit meer naar huis,’ het was Claudia’s standaardreactie als ze op vakantie was. Naar huis gaan betekent weer in het stramien. Opstaan-ontbijten-wasmachine vullen-werken-noem maar op. Op vakantie hoeft niks. Ze weet ook wel dat voor altijd op vakantie blijven geen optie is, maar toch. Ze moet het altijd even uitspreken.
‘Kunnen we niet echt nog een week blijven?’ Xavier keek hen met trouwe hondenogen aan.
‘Jammer jongen, wij moeten weer aan het werk. En bovendien: ik roep dat altijd wel, maar natuurlijk wil ik wel naar huis. Lekker weer in mijn eigen bed.’ Ze keek Pascal even veelbetekenend aan.
‘Maar volgende week is de reddingsbootdag, mompelde Xavier. ‘Lijkt me echt super om de zee op te gaan in zo’n snelle boot.’
Pascal lachte. ‘Weet je wat, we plakken er nog een halve dag aan. We rijden vanavond naar huis, huren we vandaag nog een roeiboot. Als jij een beetje je spierballen in de strijd gooit, hebben we ook een snelle boot.’
‘Maar dan gaan we toch niet varen op de vijver van het Klaverpark?’
‘Nee joh, we gaan het grote meer op! We nemen lunch mee en roeien een beetje door de slootjes. Het is vast een goede oefening.’ Hij kneep plagerig in de bovenarmen van zijn zoon.
‘Kunnen we niet een motorbootje nemen?’ vroeg deze met een pruillip. ‘Een beetje relaxen, voor we naar huis gaan?’
‘Nou, eerlijk gezegd, daar ben ik ook wel voor in,’ liet Claudia vallen. ‘Van de week ga ik wel weer naar de sportschool. Laten we op deze laatste dag nog even lekker vakantie vieren.’
En zo zaten ze niet veel later op een fluisterboot op het meer. Alle tips van de verhuurder volgden ze op. Een kopje thee met wat lekkers in de theetuin en met de geleende verrekijker vogels spotten, onderweg genietend van alle mooie huisjes langs de waterkant.
Het gaat Xavier allemaal veel te langzaam en voor wat actie doet hij zijn uiterste best om het bootje om te laten slaan. Hij gaat staan, wiebelt tot frustratie van zijn ouders heen en weer en stapt onbesuisd van de boot de kant op. Het lukt hem niet. De fluisterboot is té stabiel.
‘Stop daar maar mee,’ lacht Claudia. ‘Wil je zo graag gered worden?’
‘Eigenlijk wel,’ grinnikt Xavier.
‘Dat laat ik me niet twee keer zeggen,’ gniffelt Pascal. Hij geeft zijn zoon een duw en voor die goed en wel in de gaten heeft wat er gebeurt, gaat hij kopje onder.
‘Bedankt, pap,’ zegt Xavier proestend. Hij krabbelt weer op de kant en mompelt: ‘Genoeg actie voor vandaag.’
11 mei is het Reddingsbootdag op veel plaatsen in Nederland. O.a. op Vlieland. Misschien mag er ook wel meegevaren worden op een van de drie snelle boten van de KNRM. Moet je wel eerst even donateur worden!
Het gebeurde in het Klaverpark, elke week een kort verhaal over hét leidmotief in elk van Alice’ verhalen. Geïnspireerd op een blog over het thema Natuur tijdens Boekenweek 2018. Zonder Klaverpark geen verhaal…
Alice Bakker 