‘Ik geloof dat ik hem heb gevonden!‘
‘Something old, something new. Something borrowed, something …’ Ze houdt een flesje lichtblauw nagellak omhoog.
‘Wat een walgelijke kleur,’ gruwelt Olav.
Verbolgen schudt ze met het flesje, waarna ze demonstratief haar nagels begint te lakken. ‘Het past anders prima bij het boeket, ik heb namelijk deze …’ Ze tovert een blauw lint tevoorschijn, ‘erbij gevonden.’
‘Als je maar niet wil dat ik een blauwe stropdas draag.’
‘Nou, om eerlijk te zijn. Ze pakt een papieren zakje, waar ze een prachtige zijden stropdas uit haalt.
‘Ava!’ roept hij gefrustreerd. ‘Die breng je maar terug. Ik ga niet met een blauwe stropdas rondlopen.’
‘Moet,’ zegt ze gedecideerd. ‘Voor de eenheid. We moeten toch bij elkaar passen?’
‘Als wij niet bij elkaar passen, zouden we niet trouwen, lieve schat. Daar hebben we geen spuuglelijk …’ hij pakt het flesje nagellak uit haar hand, ‘spul voor nodig. En geen stropdassen.’
‘Maar het brengt geluk,’ zegt Ava pruilend. Net als ze het flesje weer wil terug pakken, realiseert ze zich dat het dopje er niet op zit. Een dikke klodder lichtblauw nagellak belandt op zijn broekspijp.
‘Wat doe je!’ hij springt verschrikt op.
‘Blijf zitten waar je zit,’ zegt Ava. ‘Ik weet raad.’
Als ze terugkomt met een spuitbus deodorant mompelt hij: ‘Ja hoor, zij weet raad. Ga ik met mijn oma trouwen of zo?’
Ze knielt voor hem neer en spuit het goedje op zijn broekspijp. ‘Zie je, als sneeuw voor de zon,’ zegt ze na enige tijd. ‘Geef nou maar toe dat trouwen met je oma helemaal zo stom niet is.’
Olav grinnikt. ‘Ach ja. Maar als je het niet erg vindt?’ Hij stapt uit zijn spijkerbroek. ‘Gaat deze in de was, oma.’ In het loopje pakt hij haar beet en geeft haar een zoen op haar wang. ‘Die stropdas? Dat wordt hem niet. Maar als je wilt, mag je best je teennagels blauw maken. Ziet niemand.’
Ava gaat onverstoorbaar door met het lakken van haar vingernagels.
‘Wat is eigenlijk de rest?’ vraagt Olav. ‘Something old?’
‘Dat kasteel, in het Klaverpark,’ zegt ze zonder op te kijken.
‘Something new? Je jurk en mijn pak, natuurlijk. En something borrowed?’
‘Zie je morgen wel.’ Ze blaast haar nagels droog.
Olav zucht diep. ‘Je weet dat ik niet van verrassingen houd.’
‘Ik zeg niet dat het de auto van je opa is,’ glimlacht ze triomfantelijk.
‘Dat oude kreng?’ Olav buldert van het lachen. ‘Gaan we trouwen in de Volkswagen Kever van mijn opa?’ Hij veegt de tranen van zijn wangen.
‘Je wilde toch met je oma trouwen?’ grinnikt ze.
‘Ava, je bent briljant!’
‘Weet ik,’ zegt ze, terwijl ze hem de stropdas flirtend voorhoudt.
‘Oké,’ zegt hij grijnzend. ‘Voor de eenheid. Ik geef me over.’
10 juni is het dag van het Kasteel. Misschien moeten we gelijk maar trouwen?
Het gebeurde in het Klaverpark, elke week een kort verhaal over hét leidmotief in elk van Alice’ verhalen. Geïnspireerd op een blog over het thema Natuur tijdens Boekenweek 2018. Zonder Klaverpark geen verhaal…
Alice Bakker 