Nu is ze alle logica kwijt. Uit het niets klonk een scherp snerpend geluid in haar oor. Bliksemsnel wist ze te bukken. Een Amerikaanse zeearend vloog rakelings langs haar hoofd. Ze wist nog een stap te zetten, maar schrok toen ze bijna struikelde over de roofvogel, die vlak voor haar voeten was geland. Haar blik ging naar de grond. Er lag een vis. Ze keek naar het dode glibberige schubbenbeestje en huiverde. Waar kwam het in godsnaam vandaan? Ze was dan wel in het Klaverpark, maar meestal vlogen de roofvogels hier niet los. Vissen sowieso niet. Net toen ze haar weg schouderophalend wilde vervolgen, keek ze recht in de ogen van die ene persoon die ik nooit in haar leven meer wilde tegenkomen: Arend.
Irma lachte. ‘Zo Yvonne, dat liep goed af. Was je toch bijna de prooi van een arend.’
‘Geloof me, dat ben ik ook,’ mompelde ze.
Irma keek haar vragend aan.
‘Laat maar’, wist ze uit te brengen.
Arend haalde hen in en tikte haar op de schouder. ‘Zo Gerda, dat is lang geleden. Twaalf jaar om precies te zijn. Ironisch, om jou in het Klaverpark tegen te komen. Wat fijn om je weer eens te zien.’
Bij het woord fijn kneep hij zijn ogen tot twee kleine spleetjes en knikte subtiel met zijn hoofd.
‘Je ziet me vast voor iemand anders aan’, antwoordde ze zo luchtig mogelijk. ‘Ik heet geen Gerda.’ Ze wilde zich omdraaien en weglopen, maar Arend pakte haar bij haar schouders.
‘Jij bent Gerda. Dat weet jij, dat weet ik.’
‘Ze heet Yvonne’, zei Irma. ‘Yvonne Brugsma uit Oud Beijerland. Al jaren. Kom Ief, we gaan.’
‘Wat een engerd,’ voegde ze er op fluistertoon aan toe.
Ze schrok – ik heette inderdaad al jaren Yvonne – maar dat Irma dat zomaar zei, met al die details, klonk op dit moment zó onnozel, dat ze er bijna om moest lachen.
Ze pakte me bij haar arm en trekt haar mee. ‘We hebben allemaal een dubbelganger, wist je dat? De jouwe heet blijkbaar Gerda.’ Irma vond het allemaal wel grappig.
Ze keek nog eens om naar Arend en zie dezelfde vuurspuwende ogen als twaalf jaar geleden. Arend is terug, het is paybacktime.
Een scène uit Spanwijdte, een verhaal dat in 2015 gepubliceerd werd in het e-Zine Vamp en Held.
Het gebeurde in het Klaverpark, elke week een kort verhaal over hét leidmotief in elk van Alice’ verhalen. Geïnspireerd op een blog over het thema Natuur tijdens Boekenweek 2018. Zonder Klaverpark geen verhaal…
Alice Bakker 