Het is paybacktime. Als een sluipschutter naderde ze de kant om hem eens flink nat te spetteren. Ze waande zich ongezien. Net voor ze met twee handen een opstand in het water wilde veroorzaken, sprong hij naast haar in de vijver.
‘Wilde je mij laten schrikken,’ vroeg hij lachend.
‘Welnee, ik ben gewoon aan het zwemmen,’ zei ze, terwijl haar bonzende hart even tot rust moest komen.
‘Ik jou wel,’ grijnsde hij. ‘Goed gelukt, zo te zien.’
Ze probeerde het niet te laten merken, maar blijkbaar mislukte dat. ‘Nee hoor,’ zei ze nog. ‘Ik schrok niet.’
‘Ik zie het toch, aan je ogen. Pure angst. Ik heb je de stuipen op het lijf gejaagd.’
‘Angst?’ ze kneep haar ogen tot spleetjes. Waar haalde hij de arrogantie vandaan? ‘Je bent de tandarts niet. En geen tarantula.’
Een antwoord bleef uit en toen Wanda om zich heen keek, was hij nergens te bekennen. Verdorie. Waar was hij gebleven?
Plotseling voelde ze een beweging langs haar benen. Als dit maar niet … Met een ruk werd ze onder water getrokken. Van schrik kreeg ze een golf water binnen, die ze er proestend uitspuugde toen ze boven kwam.
Dirk brulde het uit van het lachen. ‘Wil je nog steeds beweren dat dat geen angst is, wat ik in je ogen zie?’
‘Wat je nu ziet, is woede,’ snauwde ze. ‘Wat ben jij een enorme …’
Weer werd ze onder water getrokken. Dit keer zwom hij gewoon naast haar en wist ze van angst niet waar ze moest kijken. Wat was dat? Of wie was dat?
De onzichtbare sluipschutter had nu zijn been te pakken. Proestend kwam Dirk omhoog, het kroos in zijn haar.
Ze schreeuwde het uit. Dit was pas angst. Zoekend voelde ze in het water. Dit moest wel een heel groot beest zijn.
Ook hij keek zoekend om zich heen, graaiend met zijn armen. Zijn ogen schoten alle kanten op. ‘Wanda?’ riep hij uit. ‘Wat was dat?’
‘Geen idee,’ zei ze met een klein stemmetje.
‘Je wilde hem toch betaald zetten?’ Jessie kwam grijnzend boven water, haar duikbril op haar voorhoofd zettend. ‘Sorry,’ zegt ze tegen Wanda. ‘Ik had eerst het verkeerde been te pakken.’
Grinnikend klom Wanda de Klaverparkvijver uit. ‘Ik ben wel klaar met dat water. Veel te gevaarlijk.’
‘Mijn idee,’ ook Dirk trok zich aan zijn armen de kant op. ‘Al die beesten in het water. IJsje? Ik trakteer.’
Zwemmen in het meer, het is er de tijd van het jaar voor! Ook voor ijsjes, overigens.
Het gebeurde in het Klaverpark, elke week een kort verhaal over hét leidmotief in elk van Alice’ verhalen. Geïnspireerd op een blog over het thema Natuur tijdens Boekenweek 2018. Zonder Klaverpark geen verhaal…
Alice Bakker 