‘Ik trakteer,‘ zei hij met een grote glimlach. ‘Het Klaverpark hangt vol met verboden vruchten. Durf jij deze in je mond te stoppen?’ Koen hield haar een ondefinieerbaar besje voor.
‘Ik eet liever deze,’ Pam stak een stevige, rijpe braam in haar mond. ‘Heerlijk.’ Ze liet haar mandje bungelen voor ze hem een braam aanbood.
‘Dank je, Roodkapje,’ grijnsde hij. ‘Je hebt gelijk, niet te versmaden!’
‘Weet je,’ ze pakte hem bij zijn hand. ‘Het leek me een stom uitje, maar ik geef toe: je hebt me verrast. Ik wist niet dat dit zo leuk was.’
‘Het is nog niet voorbij.’ Hij schudde zijn hand los en zette de pas erin. ‘We kunnen daar nog kersen plukken. En als we thuis zijn, gaan we er een heerlijke taart van bakken.’
‘We?’ vroeg ze verbaasd. ‘Thuis? Welk thuis?’ Ze kon hem maar net aan bijhouden.
‘Mijn thuis natuurlijk. Ik nodig je bij deze uit. Samen de lekkerste taart bakken die je ooit geproefd hebt. Een échte Klaverparktaart. We maken gelijk bessensap, een toetje voor vanavond en een bramenlikeur. Maar daar moet je wel even op wachten, die moet je enige tijd elke dag even doorroeren. Geen probleem hoor, er is een logeerbed.’
‘Een logeerbed?’ Ze merkte dat ze hem aan het nabauwen was. Het lag niet in haar gewoonte om direct te blijven slapen. Dit was zeker weten haar vreemdste date ooit. Omdat ze zichzelf geen houding wist te geven na de bizarre uitnodiging, zei ze: ‘En eten we die taart dan samen op?’
‘Nee joh, ik heb een heuse jury thuis zitten. De taart moet groot genoeg zijn voor zes man. Ze zijn kritisch hoor, eerdere dames heb ik de deur uit gezet, omdat ze de taart niet lekker genoeg vonden. Maar van jou heb ik hoge verwachtingen.
‘Een jury?’
‘Zeg. Kun jij alleen maar napraten?’
‘Mag ik even verbaasd zijn? Je vraagt me uit voor een date. Ik denk dat we gaan dansen of zo maar we gaan besjes plukken. Ik weet niet hoe jouw dates gemiddeld verlopen, maar ik blijf eigenlijk niet meteen slapen. En voor een jury een taart bakken, dat vind ik nou niet direct een romantisch element.’
‘Romantisch?’
Pam voelde dat ze door moest pakken nu. ‘En wat is dat met dat logeerbed? Als je wilt dat het tussen ons wat wordt, moet je me toch niet het logeerbed aanbieden?’
‘Dat het wat wordt?’ Nu was het schijnbaar zijn beurt om na te bauwen.
‘Luister Koen. Ik weet niet wat het afspraakje van jouw dromen is, maar bij mij komen daar meestal geen juryleden in voor.’
‘Wacht nou gewoon even af,’ zei Koen verbitterd. Hij trok haar mee naar de kersenstruiken en gooide zijn mand vol. Vervolgens dirigeerde hij haar naar de auto, hield het portier voor haar open en duwde haar bijna in de bijrijdersstoel.
Onderweg zwegen ze. Koen leek teleurgesteld en Pam wist zich geen raad. Waar was ze in hemelsnaam in beland?
‘Wie zijn die juryleden dan?’ vroeg ze uiteindelijk voorzichtig.
Koen negeerde haar vraag. Hij reed onverstoorbaar door, tot hij zijn knipperlicht activeerde en een oprijlaan opreed. ‘Mag ik je voorstellen aan mijn thuis?’ zei hij plots opgewekt. ‘Hier woon ik met mijn vrouw en kinderen.’
Geschokt keek ze opzij. ‘Vrouw én kinderen? Dat meen je niet!’
‘Zeker wel,’ zei Koen monter. ‘Vrouw en vier jongens.’
Geschokt staarde ze naar de woning aan het eind van de oprijlaan. Tegen de gevel leunde een speelgoedtractor …
Heel veel fruit kun je in de natuur plukken. Kijk wel uit wat je plukt, niet alles is eetbaar. Twijfel je? Ga dan ergens plukken waar dit georganiseerd is.
Het gebeurde in het Klaverpark, elke week een kort verhaal over hét leidmotief in elk van Alice’ verhalen. Geïnspireerd op een blog over het thema Natuur tijdens Boekenweek 2018. Zonder Klaverpark geen verhaal…
Alice Bakker 