‘Ben je daar eindelijk?’ vroeg haar vader, toen ze huppelend thuiskwam. ‘Ik ga met Nina trouwen.’ Paula draaide vrolijk rond in haar tutu, terwijl ze haar vader met haar toekomstplannen liet kennismaken. ‘En dan gaan we in het Klaverpark wonen.’ ‘O ja, ga jij met Nina trouwen?’ Haar vader grinnikte. ‘Weet Nina dat ook?’ ‘Nee,’ zei ze resoluut. ‘Moet dat dan?’ Een van haar oudste herinneringen. Ze ziet zichzelf nog in die tutu, men kon haar erin uittekenen. Ze weet nog heel goed dat haar vader niet alleen grinnikte maar haar ook hard uitlachte, want als meisje trouwen met een meisje, dat kon in die tijd helemaal niet. Regenboogvlaggen ten spijt, vandaag aan de dag wordt er in sommige kringen nog weleens moeilijk over gedaan. Waar ze het vandaan had, Joost mocht het weten. Ze heeft eigenlijk nog nooit een vrouwelijke partner gehad. En dat Klaverpark, dat is zo afgelegen, daar wil toch niemand dood gevonden worden? Was het ooit haar diepste wens? Of is het nog steeds iets waar ze heimelijk van droomt? Paula kijkt naar de man die elke dag op haar bank zit en weet: helemaal snor zit het tussen hen niet. Blijft ze bij hem omdat ze nu eenmaal niet alleen wil zijn? Of is er frictie doordat hij altijd alles beter denkt te weten? Terwijl het een feit is dat zijzelf alles beter weet. Of ja, een feit. Dat vindt ze. Ze pakt haar favoriete koffiemok – ooit gekregen van Nina – en schenkt zichzelf een thee in. ‘Thee in een koffiemok?’ zegt die man op de bank altijd. ‘Dat moet in een theeglas.’ En dat vindt hij. Haar mening is dat het niet uitmaakt. Zijn thee schenkt ze in een theeglas, om gezeur te voorkomen. Paula pakt stiekem een stuk chocola en trakteer zichzelf: 80% puur. De beste. Die deelt ze met niemand. Net als ze zich met een boek op de bank wil nestelen klinkt er een bliepje uit haar mobiel. Of ze vanavond wat te doen heeft. Ze antwoordt Nina dat ze net nog aan haar dacht, een herinnering uit de tijd dat ze nog dagelijks een tutu droeg. Nina reageert met een hoop smileys, gevolgd door: ‘Nee, ik wil niet met je trouwen, maar samen naar het Klaverpark? Dat kunnen we best een keer doen.’ Paula grinnikt, Nina weet veel over haar, maar niet alles. Ze klokt haar thee naar binnen, geeft die man een plichtmatige kus, zegt hem dat ze het niet laat maakt en smeert ‘m. Ze gaat Nina serieus voorstellen om in het Klaverpark te gaan wonen. Zij met z’n tweeën. Waarom eigenlijk niet?
30 juli was het niet alleen de verjaardag van Alice, het was ook de internationale dag van de vriendschap! Een prima dag om met je vrienden naar het park te gaan.
Het gebeurde in het Klaverpark, elke week een kort verhaal over hét leidmotief in elk van Alice’ verhalen. Geïnspireerd op een blog over het thema Natuur tijdens Boekenweek 2018. Zonder Klaverpark geen verhaal…
Lees ze allemaal!
Alice Bakker 