Het is een stokpaardje van me, ik weet het. Neem van mij aan: het is een stokpaardje voor veel auteurs. Misschien wel voor alle.

Waarom denkt men dat het ‘normaal’ is om digitale boeken te ‘stelen’?

Op verjaardagen wordt er niet moeilijk over gedaan. Wil jij het nieuwste boek van die bekende auteur, dan is er vast wel iemand die dat even voor je op een stickie zet. Wil je gelijk duizend boeken? Geen probleem, past er allemaal op! Vertel het me maar niet, ik word er verdrietig van. Weet je hoeveel uur er in zo’n boek zit? Onbetaalde uren, zodra je werk op zo’n stickie belandt…

Onlangs verscheen er een prachtig artikel in de Volkskrant, met de kop ‘Keurige boekendieven’. Hoezo keurig? Toch moest ik erom grinniken. Onberispelijke oma’s die zelf niet doorhebben dat ze gewetenloze e-boekcriminelen zijn. Deel uitmaken van netwerken. Netwerken die steeds vaker opgerold worden. Waarbij soms flinke boetes uitgedeeld worden. Een topje van de ijsberg, ik weet het. Maar elke boete is er één op weg naar eerlijke handel. Gelukkig vermeldt het artikel dat de generatie onder de dertig (de toekomst) het normaal vindt om voor digitale producten te betalen.

Er is hoop.