‘Wàt, heb je met Peter?’
‘Sttt.’ Fiona kijkt gegeneerd om zich heen.
‘Heb je met hém … Ben je…’ Gelukkig maakt haar vriendin haar zinnen niet af. ‘Weet Ed dit?’
‘Ben je gek!’ Fiona zegt het zo hard, dat drie mensen omkijken. Wie gaat er dan ook voor een bekentenis in de trein? Even twijfelt ze, maar ze voelt dat ze door moet zetten. Ze had zich voorgenomen all the way te gaan vandaag, haar vriendin alles te vertellen. ‘En Hans,’ zegt ze snel.
De ogen van Simone worden enorm. ‘Peter én Hans?’
Fiona kijkt uit het raam. Dit is té gênant, ze kan Simone nu niet aankijken. Hoe vertel je iemand je grootste geheim?
‘Wanneer was dat met Hans dan?’
‘Vorige week zaterdag.’
‘Maar toen had je toch al met Peter, eh?’
Fiona knikt bevestigend. De trein nadert station Amersfoort. Ze hoopt dat de luistervinken om haar heen massaal uitstappen. Als de trein stilstaat, stapt inderdaad het grootste gedeelte op. ‘Je mist het beste stuk,’ mompelt ze tegen de man die tegenover haar zat. Hij kijkt haar vreemd aan. Simone ook.
‘Wat zei je?’
‘Bij Statenpop. In het Klaverpark,’ negeert Fiona Simones vraag.
‘Waar was Ed dan, toen?’
Hier geeft ze geen antwoord op. Om het te omzeilen, noemt ze de andere namen ook maar meteen: ‘Bas, Koen en Thomas.’
‘Wat bedoel je Bart, Koen en Thomas?’
‘Bas’.
Simone haalt fronsend haar schouders op.
‘Bas, je zei Bart. Het ging niet met opzet. Ik kan er echt niks aan doen. Het moet.’ Fiona hoort dat ze verongelukt klinkt. ‘Ik stond bij Statenpop, vrij vooraan bij het podium en toen …’
‘Ja, wat denk jij nou? Dat ik geïnteresseerd ben in jouw vunzige …?’
‘Vunzig? Wat bezielt je!’
‘Het is toch wel duidelijk, wat je bedoelt. Je bent met vijf … Peter, Hans, Bart, Koen en Thomas.’
‘Bas.’
‘En Bas. Zes dus.’
Fiona zucht diep. ‘Vijf. Voor elke werkdag één.’ Ze telt op haar vingers. ‘Maandag Koen, dinsdag Thomas …’
‘Ja stop maar. Het is duidelijk. Tss, in het Klaverpark. Jij durft.’
‘Dus als ik het goed begrijp,’ begint de man die naast haar zit. ‘Ben jij wel te … versieren?’
‘Geef me één goede reden.’ Terwijl ze dat zegt, kijkt Fiona vol afschuw naar zijn kuiten. Twee spierwitte sportsokken blinken boven zijn glimmend zwarten schoenen.
Hij schrikt blijkbaar van haar antwoord, want hij staat direct op en loopt mokkend de coupé uit.
Simone schiet in de lach.
Fiona zucht diep. ‘Die man was de zonde niet waard. Vijf is trouwens mijn record. Zo veel gedragen sokken heb ik niet eerder in een week verzameld.’

Dit is een blog uit 2015, dat te leuk is om niet te herplaatsen op mijn nieuwe website.