In 2016 plaatste ik elke week een gedicht over een plant of bloem. Rijmelarij, maar ik had er plezier in, vooral omdat het mij liet nadenken over taal, over de lengte van de zinnen en over synoniemen. Omdat het vandaag een zonnige lentedag is, pak ik er een terug. Op de foto blauwe druifjes, een plant uit de aspergefamilie of Hyacinthaceae. Benieuwd hoe ik op deze tekst ben gekomen?
Het was bij Opsporing Verzocht, zag je dat? Ik stond daar gewoon, maar mij zagen ze niet. Mij zien ze nooit. Ik ben er eigenlijk niet bang voor dat ze me pakken, want ze zoeken mij niet. Ik weet zeker dat ze een man zoeken. Ik was wel op tv. Stond ik daar achter het afzetlint gewoon te kijken naar de brand. Het was een mooie brand dit keer, veel mooier dan de vorige. Eentje van de afdeling ‘goed gelukt’, zeg maar. Ik werd bijna geïnterviewd door iemand met een microfoon, maar hij zag mij niet. Logisch, ze zochten een man.
Schrik je hiervan? Ik brand mijn vingers niet hoor, zo gek ben ik niet. Je moet weten hoe je je lucifer vast moet houden. Als je hem zó houdt, duurt het heel lang voor het vlammetje bij je vingers is. Even kijken, kan ik hier iets in de fik … Haha, grapje. Ik kan het wel hoor, ik kan dat. Het is namelijk helemaal niet moeilijk, een brandje stichten. Hoe ik dat doe met die schuurtjes? Ik heb altijd aanmaakblokjes. Met een lucifer steek ik er een aan en leg het dan rustig in een afvalcontainer. Die zet ik tegen de schuur. Er zit altijd wel iets in zo’n bak dat goed fikt. Je wil niet weten wat mensen allemaal weggooien. En als mensen door hebben dat hun container in de fik staat, is de brand al groot. Heel groot.
Kak! Ik zit niet op te letten. Ach, het is maar een klein blaartje. Je leidt me ook af, met hoe je naar me kijkt. Deze gaat lukken, hij blijft branden tot hij bijna bij mijn vinger is. En dan …
Weet je hoe snel zo’n brand op toeschouwers kan rekenen? Ik ga even een blokje om en doe onderweg mijn capuchon af. Dan ga ik bij de mensen staan die bij de brand staan te kijken. Die zijn er altijd. Je moet eens weten hoe snel die er altijd bij zijn. Als de kippen … Op zich wel jammer, dat die man met die microfoon mij niet zag staan. Hij had me best wat vragen mogen stellen. Dan was ik ook nog op tv goed in beeld geweest. Nu alleen maar omdat ik zelf weet dat ik daar stond, niet omdat iemand me herkent. Weet je wat ik gezegd zou hebben, als hij had gevraagd wat ik ervan vond? Ik zou gezegd hebben dat het erg is, dat mensen zich zorgen maken over hun eigendommen. Dat sommige zelfs camera’s ophangen, maar dat dat niet helpt. Dat ze de dader maar snel op moeten pakken, want het is een crimineel. Ja, ik zou zeggen dat hij vast nog ergens in de buurt is en ze daarmee meteen op het verkeerde been zetten, dat ze wel op zoek blijven naar een man. Echt jammer dat hij het niet aan me vroeg, ik zou in de camera hebben gekeken en heel duidelijk mijn verhaal hebben gedaan. Het is wel tof, mezelf terugzien op tv. Ik hoop dat ze dat de volgende keer weer doen, de tv erbij halen. Jammer genoeg gebeurde dat de vorige keer niet. Er werden wel foto’s gemaakt. Ik lachte goed in de camera, je weet nooit waar ze die foto’s voor gebruiken, of wie ernaar kijkt.
Wat schiet je nou toch in de stress. Geef nou gewoon toe dat het mooi is, die vlammen. Heb je er weleens goed naar gekeken? Die kleuren, de warmte … Wat sta je nu aan mijn arm te trekken, zo veel is er niet aan de hand hoor.
Die bank zat tóch niet lekker.
Dit was mijn inzending voor de Sofamonoloog, een schrijfwedstrijd van Ruwe Planken in 2015. De opdracht was mezelf te verplaatsen in de gedachtegangen van iemand met een psychische aandoening en deze op creatieve wijze in een monoloog gieten. De aandoening pyromanie kreeg ik van de organisatie toegezonden.
Het was de aanzet én de inspiratie om later het boek Ze zien mij niet te schrijven, dat in 2019 uitkwam.
Vanmorgen bracht Facebook mij een herinnering van 2016. Het ging over het boek Open & Bloot waaraan ik als auteur heb meegewerkt. Dertig mannen met kanker portretteerden we – ikzelf interviewde er elf – waardoor hun verhaal voor altijd blijft leven. Over een van de elf mannen die ik voor het boek sprak schreef ik vandaag precies negen jaar geleden een blog.
Omdat ik inmiddels een nieuwe website heb, werkt de link uit mijn herinnering niet meer. Ik heb veel meegenomen naar mijn nieuwe website, maar niet alle blogs. Gelukkig heb ik ze wel bewaard. Dus vandaag een uit de oude doos: Nobody hits you as hard as life, winning isn’t about how hard you hit, it is about how much you can take …
Nobody is gonna hit as hard as life
Februari 2015 leerde ik hem kennen. Ik zat midden in de voorbereidingen van Open & Bloot en hij zou aan dat project meedoen. Omdat hij door de kans op epileptische aanvallen gevoelig was voor flitslicht, zou hij, in tegenstelling tot veel andere deelnemers, niet op de dag van de fotosessie geïnterviewd worden, maar al eerder die week. Hij woonde bij mij ‘om de hoek’, dus als vanzelfsprekend ging ik op een dinsdagochtend naar hem toe en heb ik zijn verhaal aangehoord.
Ondanks dat hij bij mij in de buurt woonde, kende ik hem niet. Toen ik bij hem thuis was, zag ik ook wel dat dat eigenlijk niet kon: hij leek niet op de man op de vele foto’s die aan de muur hingen. Veertig kilo was hij aangekomen, door die rotziekte. Het had hem compleet veranderd. Ik was enorm onder de indruk van zijn verhaal, wat een ellende, maar ook: wat mooi dat hij met zijn vrouw en kinderen nog zo van het leven kon genieten. Wat straalden ze een rust en geluk uit…
Dummy
Eind september zat ik weer bij hem op de bank. Dit keer samen met Marina, de fotograaf van Open & Bloot. Het boek was bijna klaar, maar of hij er 1 november nog zou zijn – de dag van de boekpresentatie – was op dat moment nog maar de vraag. Met een dummy gingen we hem verrassen. Zo kon hij toch nog zien hoe het boek er ongeveer uit kwam te zien. Weer verliet ik onder de indruk de woning. Zo’n grote vent en zo emotioneel bij het zien van zijn foto’s en het lezen van zijn persoonlijke quote. De quote die we samen bedacht hadden, voor bij zijn verhaal. Een quote uit zijn absolute lievelingsfilmserie Rocky…
Surviver
1 november was hij nog best oké, bij de boekpresentatie zijn was helaas te veel voor hem, maar zijn vrouw was er en een paar dagen later berichtte ze me zelfs nog met goed nieuws over een stabiele situatie. 10 januari kwam het bericht dat hij begon met palliatieve zorg. Hij zou in slaap gebracht worden omdat het lijden niet meer draaglijk was. Op 11 januari overleed hij op 36-jarige leeftijd. Rust zacht. Familie en vrienden, héél veel sterkte. Wat een sterke vent en wat was er voor jullie een kracht nodig om hem te laten gaan. Voor altijd zal ik bij Eye of the Tiger van Surviver aan die grote kerel denken.
Nobody is gonna hit as hard as life. Winning isn’t about how hard you hit, it is about how much you can take… – Rocky
Nabrander: het boek Open & Bloot is inmiddels alleen nog tweedehands bij de boekhandel te koop. Heb je toch interesse in aanschaf, stuur me dan een bericht. Ik heb nog een nieuw exemplaar (€14,50 incl. verzendkosten) liggen!
Iemand die een ander op spelfouten wijst, wordt al snel gezien als een muggenzifter. Maar wat als je, zakelijk gezien, de plank misslaat? Ik haal met dit stuk graag de volgende stelling onderuit: waarom iemand mijn tekst laten corrigeren, ik heb toch spellingcontrole?
Drie voorbeelden waarbij die controle absoluut hapert
Sommige woorden klinken hetzelfde, maar worden verschillend geschreven: We willen jou, onze trouwe klant, verassen! Verassen is cremeren … Wil je je trouwe klanten niet liever verrassen?
Woorden wel of juist niet aaneenschrijven maakt het verschil. Boeren op stand hebben vaak een landgoed. Bij een boerenopstand vindt men niet veel in ons land goed. Met een week menu huilt het tranen met tuiten, het menu van de week is het weekmenu. Kun je je voorstellen hoe vervelend het is als een lekbakje een lek bakje is?
Een rode streep onder een woord betekent niet dat het woord niet bestaat, het betekent dat je computer het niet kent. Neem de coronacrisis, eerlijk is eerlijk, wij kennen het ook liever niet. Schrijf je dat met een hoofdletter, dan is het Mexicaanse biertje uitverkocht. Ik kan me voorstellen dat ook dat als een crisis kan voelen.
Is het jouw tekort of heb je ogen te kort?
Voor de nieuwe folder of menukaart naar de drukker gaat, voor je brief naar al je klanten wordt verstuurd, voor je een offerteaanvraag van een potentiële grote klant beantwoordt: laat er even naar kijken door iemand met oog voor spelling. Kan ik iets voor je doen?
Vooral in blogs kan ik mijn hart ophalen aan spreekwoorden en uitdrukkingen. Niet alleen in mijn eigen blogs, maar ook in die van een ander! Want dat is één van mijn specialiteiten: blogs voor anderen schrijven over hún expertise.
Sisyfusarbeid
Voor veel ondernemers is het schrijven van een blog tegen de maan pissen. De klad komt er in, men kan geen paard al lopende beslaan en het resultaat is huilen met de pet op. Gevolg? Ze vissen achter het net, houden hun hart vast, schrijven voor de kat zijn viool en hun blog gaat als een nachtkaars uit. En dat terwijl tijd geld is!
Voor elke spijker een gat!
Ik laat je niet in je sop gaarkoken: nieuwe messen snijden scherp. De haring hangt aan zijn eigen kieuwen en men moet zijn bed maken zoals men slapen wil.
Een blog nodig? Komt voor de Alice Bakker!
Liever op eigen benen? Het oog ziet altijd van zich af. Mijn rode pen staat klaar.
Verklarende woordenlijst
Komt voor de bakker – komt voor elkaar!
Het hart ergens aan ophalen – ergens van genieten
Sisyfusarbeid – een zinloze taak
Tegen de maan pissen – iets onmogelijks proberen
Men kan geen paard al lopende beslaan – goed werk kost tijd
Dat is huilen met de pet op – bedroevend resultaat
De klad zit er in – het gaat niet goed
Achter het net vissen – een gelegenheid missen
Je hart vasthouden – bang zijn dat het mis gaat
Als een nachtkaars uitgaan – in gestaag tempo minder worden
Voor elke spijker een gat – voor elk probleem een oplossing
Iemand in zijn eigen sop gaar laten koken – iemand aan zijn lot overlaten
Nieuwe messen snijden scherp – met ‘die nieuwe’ is het aangenaam werken
De haring hangt aan zijn eigen kieuwen – verantwoording nemen
Men moet zijn bed maken zoals men slapen wil – men is verantwoordelijk voor zijn daden
Op eigen benen staan – geen hulp nodig hebben
Het oog ziet altijd van zich af – de eigen fouten ziet men niet
‘Wàt, heb je met Peter?’ ‘Sttt.’ Fiona kijkt gegeneerd om zich heen. ‘Heb je met hém … Ben je…’ Gelukkig maakt haar vriendin haar zinnen niet af. ‘Weet Ed dit?’ ‘Ben je gek!’ Fiona zegt het zo hard, dat drie mensen omkijken. Wie gaat er dan ook voor een bekentenis in de trein? Even twijfelt ze, maar ze voelt dat ze door moet zetten. Ze had zich voorgenomen all the way te gaan vandaag, haar vriendin alles te vertellen. ‘En Hans,’ zegt ze snel. De ogen van Simone worden enorm. ‘Peter én Hans?’ Fiona kijkt uit het raam. Dit is té gênant, ze kan Simone nu niet aankijken. Hoe vertel je iemand je grootste geheim? ‘Wanneer was dat met Hans dan?’ ‘Vorige week zaterdag.’ ‘Maar toen had je toch al met Peter, eh?’ Fiona knikt bevestigend. De trein nadert station Amersfoort. Ze hoopt dat de luistervinken om haar heen massaal uitstappen. Als de trein stilstaat, stapt inderdaad het grootste gedeelte op. ‘Je mist het beste stuk,’ mompelt ze tegen de man die tegenover haar zat. Hij kijkt haar vreemd aan. Simone ook. ‘Wat zei je?’ ‘Bij Statenpop. In het Klaverpark,’ negeert Fiona Simones vraag. ‘Waar was Ed dan, toen?’ Hier geeft ze geen antwoord op. Om het te omzeilen, noemt ze de andere namen ook maar meteen: ‘Bas, Koen en Thomas.’ ‘Wat bedoel je Bart, Koen en Thomas?’ ‘Bas’. Simone haalt fronsend haar schouders op. ‘Bas, je zei Bart. Het ging niet met opzet. Ik kan er echt niks aan doen. Het moet.’ Fiona hoort dat ze verongelukt klinkt. ‘Ik stond bij Statenpop, vrij vooraan bij het podium en toen …’ ‘Ja, wat denk jij nou? Dat ik geïnteresseerd ben in jouw vunzige …?’ ‘Vunzig? Wat bezielt je!’ ‘Het is toch wel duidelijk, wat je bedoelt. Je bent met vijf … Peter, Hans, Bart, Koen en Thomas.’ ‘Bas.’ ‘En Bas. Zes dus.’ Fiona zucht diep. ‘Vijf. Voor elke werkdag één.’ Ze telt op haar vingers. ‘Maandag Koen, dinsdag Thomas …’ ‘Ja stop maar. Het is duidelijk. Tss, in het Klaverpark. Jij durft.’ ‘Dus als ik het goed begrijp,’ begint de man die naast haar zit. ‘Ben jij wel te … versieren?’ ‘Geef me één goede reden.’ Terwijl ze dat zegt, kijkt Fiona vol afschuw naar zijn kuiten. Twee spierwitte sportsokken blinken boven zijn glimmend zwarten schoenen. Hij schrikt blijkbaar van haar antwoord, want hij staat direct op en loopt mokkend de coupé uit. Simone schiet in de lach. Fiona zucht diep. ‘Die man was de zonde niet waard. Vijf is trouwens mijn record. Zo veel gedragen sokken heb ik niet eerder in een week verzameld.’
Dit is een blog uit 2015, dat te leuk is om niet te herplaatsen op mijn nieuwe website.
Ik kan het niet laten. Het is weer kwallendag. Laten we samen terugblikken naar mijn blog van vorig jaar: Vijf verwarrende feiten over kwallen. Alleen al omdat het nooit kwaad kan om meer te weten over alle kwallen in jouw omgeving. Geniet van jouw dag!
Het wordt me nogal eens gevraagd: waar haal je je inspiratie vandaan? Een lastige vraag, want haal ik die eigenlijk ergens vandaan? Wat mij betreft werkt voor het schrijven van een boek maar één ding: gewoon doen. Wie wacht op inspiratie kan wachten tot ‘ie een ons weegt. Ik kan je zeggen, dat duurt lang.
In ’n lijstje
Mensen die mij vertellen ook weleens een boek te willen schrijven, maar daar echt geen tijd voor hebben, hebben wat mij betreft geen prioriteit. Door van schrijven een project te maken met een deadline, komt er een boek. Tenminste: dat is bij mij het geval. Schrijven is niet iets waar ik tijd voor moet hebben, ik máák er tijd voor. In mijn agenda – die ik ook gebruik als to-dolijst – staat wat ik welke dag moet schrijven. Ik ben me er bewust van dat alles op die lijst doorgeschoven kan worden, maar dat is dan weer een kwestie van discipline. Opdrachten voor klanten kunnen ook niet eindeloos doorgeschoven worden.
Onder druk
Doelen stellen en deze ook behalen, klinkt eenvoudig, maar eerlijk is eerlijk, dat is het niet altijd. Soms krijgt er iets voorrang. In dat geval is het noodzakelijk de deadline keihard te maken. Onder druk presteren de meeste mensen het best. Toch inspiratie nodig?
Kijk goed om je heen, alles wat in je omgeving gebeurt is voer voor een scène.
Soms heb je even een zetje nodig, doe mee met schrijfwedstrijden, die hebben een thema én een harde deadline.
Volg een schrijfworkshop of schrijfcafé, soms zet dit je net even op een ander spoor.
Typ een voor jouw scène interessant zoekwoord in bij Pinterest of Instagram.
Als je echt blanco bent: gooi storycubes en laat je inspireren door wat je ziet.
Ga de stilte in: een rondje wandelen, douchen, stofzuigen, het kan allemaal helpen ruimte in je hoofd te maken voor nieuwe ideeën.
Als ondernemer noem ik mezelf auteur, tekstschrijver en inspirator. Die laatste titel geef ik mezelf als aanjager van de drie maandelijkse Schrijfcafés die ik organiseer. Ik zie mezelf niet als de juf maar meer als een soort gespreksleider.
Elke maand bedenk ik een inspirerende opdracht. Tenminste, dat is de bedoeling. Aangezien ik steeds tientallen verhalen binnenkrijg n.a.v. die opdracht, mag ik zeggen dat het inspireren mij lukt. Voor deze maand heb ik alle deelnemers laten ronddolen in een verlaten gebouw. Urbexen, heet dat. Ik kwam erop toen ik in Ierland een verlaten gebouw zag. Ik ben heel benieuwd hoe deze foto de deelnemers heeft geïnspireerd en waar die verhalen heengaan, belanden we bij illegale feesten? Stort er een gebouw in? Of worden er pratende ratten gevonden? Ik plaats de foto erbij, misschien inspireert hij jou ook!
EEN GEHEIM IN EEN SCHUUR
Het fijne bij het Schrijfcafé is dat je altijd mag afwijken van het thema. Heb je geen tijd, dan lever je een ander verhaal in. Als je op de avond zelf maar iets hebt om voor te lezen, de opdrachten zijn er slechts ter inspiratie. Hoe anders is dat als je meedoet aan een verhalenwedstrijd. Zo was ik onlangs bij de jurybijeenkomst van de verhalenwedstrijd “De waarheid over het schuurtje in de tuin van Van Dorpel”. Meestal zijn de thema’s van de verhalenwedstrijden van Godijn Publishing voor meer interpretaties geschikt en kun je veel kanten op. Maar dit thema was toch best expliciet: er moest een schuurtje in voorkomen en er gebeurde daar iets in het geniep. Ik was dan ook best verbaasd dat er dan evengoed een aantal verhalen binnenkomen waar geen enkele schuur een rol speelt. Bij mijn Schrijfcafé kom je daarmee weg, maar nu moest de jury streng maar rechtvaardig zijn …
WIN-WIN
Even terug naar de schrijfcafés: het leuke van uitdelen is dat je ook ontvangt. Na elke bijeenkomst borrel en bruis ik ook weer van de inspiratie en zou ik het liefst direct in een schrijfproject duiken. Ik heb er op het moment een paar, dus ik kan nog kiezen waar ik aan werk ook. Misschien ben jij ook op zoek naar inspiratie? Hoe leuk is het dat we dan elkaar helpen! Kom ‘ns langs, In Woordenland.
Geen plant wordt zo vaak gezocht als een klavertjevier. En dat terwijl de klavertjevier als plant officieel helemaal niet bestaat! Wees eens eerlijk: heb jij de bovenstaande foto ook eerst goed bekeken of vluchtig gezocht naar die ene speciale?
Geluk =
Een klavertjevier is een mutant van de eenvoudige witte klaver, die normaal gesproken slechts drie deelbladeren heeft. Heeft hij er vier, dan staat het plantje volgens legendes voor de vier symbolen hoop, vertrouwen, liefde en geluk. Wie een klavertje vier zoekt, zoekt dus geen hoop, vertrouwen en liefde, maar specifiek naar het vierde symbool: geluk. Nu vraag ik me af, waarom zoek je geluk met je hoofd gebogen, gericht naar de grond? Volgens mij zit geluk in wat je hoort of wat je ziet. Geluk is leven en tevredenheid. Geluk is hoop, vertrouwen én liefde. Kortom: hoofd op, neus in de wind en ogen wijd open.
Geluk zit in de lucht!
Ooit is er een klavertjezesenvijftig gevonden, volgens het Guinness Book of Records. Ik vraag me af hoe wanhopig de vinder ervan op zoek was naar een flink portie geluk …
PS Ik heb meer met een klavertjevier dan ik hierboven door laat schemeren. Ken je de H4C-serie? Speelt zich af op het Klaverlandcollege. Die school staat naast het Klaverpark.
