Iedereen heeft een gekke tic. Tenminste: dat hoop ik. Mijn tic? Dat is de rode BIC. Niet figuurlijk, de rode pen waarmee ik correcties aanbreng ik andermans teksten. Nee, letterlijk. 

Ik schrijf al meer dan tien jaar alles met een rode pen. Ik voel me echt ontheemd als ik er geen bij me heb en onverhoopt met blauw moet schrijven. Gek? Nee, mijn tic heet BIC. Zo zal ik nooit, echt niet, iets in het blauw in mijn papieren agenda schrijven. Ik kan een kattebelletje op een kladpapiertje schrijven, waarna ik het later, zodra ik de juiste kleur weer in handen heb, voor het ‘echt’ noteer.

Ik ❤️ BIC

Ik denk dat ik meer tics heb. Vast wel. En deze is ook heus niet wereldschokkend. Maar ik keek naar mijn pen op mijn bureau en dacht: die verdient een eerbetoon. Gewoon. Omdat ik stiekem een beetje verliefd ben op de meest eenvoudige pen die er bestaat. Sowieso lijk ik uniek in mijn soort. Wie schrijft er nog met een pen in een papieren agenda? 

Pen en papier

Met regelmaat interview ik mensen en ik hoor vaak dat ze het leuk vinden dat ik met mijn schrijfblok en pen aankom. Geen laptop, geen opnameapparatuur. En dat is niet omdat ik iedereen wil laten zien wat een leuke rode BIC ik heb. Ik merk dat ik beter luister als ik met pen en papier werk. Zonder nadenken kan ik typen, maar met schrijven blijf ik gefocust en luister ik beter naar wat er verteld wordt. Het gevolg is dat ik op de antwoorden kan anticiperen en doorvraag waardoor het uiteindelijke verhaal beter wordt.

Levensvraag

Toen ik in 2013 voor mezelf begon heb ik een doos van vijftig aangeschaft en toen ik onlangs een leeg exemplaar in mijn handen had, zag ik dat de doos zo goed als leeg is. Vijftig pennen! Wist je dat je met één pen, volgens de website van BIC2,5 km schrift kan vullen? Ik heb hier en daar nog halve pennen maar heb er dan toch zo’n 100 km opzitten. Dat is op de fiets al een heel eind! Maar wat ik me nu afvraag en ik vraag het niet voor een vriend; is die BIC-tic belachelijk of kan ik zonder gêne een nieuwe doos aanschaffen?