Hoewel World Egg Day is bedoeld om te laten zien hoe voedzaam en goedkoop eieren zijn, wil ik het vandaag over een andere boeg gooien. Hoe zit het met het imago van een ei?
De conclusie? Niet zo best. Dan kun je lekker voedzaam en goedkoop zijn, maar als iedereen jou voorstelt als een of andere sukkel, als een fluitje van een cent of een lulletje rozenwater, verdien je eigenlijk ook geen eigen dag. Een ei hoort erbij? Ja, ja.
World Egg Day wordt elk jaar op de tweede vrijdag van oktober gevierd en nodigt individuen uit alle lagen van de bevolking uit om de uitzonderlijke bijdrage die eieren leveren aan het ondersteunen van mensen wereldwijd te waarderen en te vieren. Tot zover mijn bijdrage aan de waardering.
Bij mij thuis is altijd ruimte aan tafel. Bij mij thuis hoef ik zelf niet te koken. Vandaar. Bij mij thuis is het lekker warm en als dat niet zo is, doen we pantoffels aan. Bij mij thuis is er plek om alleen te zijn en plek om samen te zijn. Altijd een stekkie voor mij.
Het is er fijn thuis komen maar ook fijn de deur achter me op slot draaien. Bij mij thuis is het thuis. Voor mij. En voor iedereen die zich welkom voelt.
Bij mij thuis, zijn ze aan het uitvliegen. Nog een van de drie die elke dag thuiskomt, drie van de drie die op maandag komen eten. Of nee, vijf van de drie: ze verdubbelen. Bij mij thuis is een huis vol kinderen, een thuis ook voor de uitgevlogen kinderen en voor wie daar bij hoort. Altijd.
Bij mij thuis wonen planten. Geen dieren meer. Bij mij thuis zijn boeken. Veel boeken. Bij mij thuis staat een lekker bed. Een bed om je in thuis te voelen. Een schoon bed. Een warm bed. En een warme douche.
Bij mij thuis is het gezellig. Bij mij thuis varen de boten voorbij. Elke dag. Grote, kleine, met zeil of met motor. Het kabbelende water vormt patronen op mijn slaapkamerplafond. Bij mij thuis.
Bij mij thuis, het thema van de Kinderboekenweek 2023. Een mooi startgesprek over ieders thuis. Dit is mijn thuis, hoe is het jouwe?
Begin deze week lag ik op een behandeltafel voor een ontspannen massage in een schoonheidssalon. Terwijl ik met mijn gezicht in de speciale uitsparing geperst lag, realiseerde ik mij: ik doe nooit niks.
Vijf x half = tweeënhalf
Specialist twee dingen tegelijk, zo kan ik mezelf gerust noemen. Terwijl ik fiets luister ik naar een boek. Vooral dat laatste combineer ik met van alles: met strijken, met de was opvouwen en met het oplossen van een Japanse puzzel. In mijn werk betrap ik me regelmatig op overmatig enthousiasme: vijf dingen tegelijk doen met als gevolg dat ik alles half doe en ik mezelf wijsmaak dat dat samen toch ook tweeënhalf is.
Tijd voor niks
De overtreffende trap is dat ik op dit moment weer aan drie boeken tegelijk schrijf. Gelukkig nadert de deadline voor het inleveren van het tweede deel in de H4C-serie. Twee tegelijk is haalbaar. Immers, als Elly schrijft aan Angela & Emma, kan ik verder met een ander manuscript en zo benut ik mijn tijd optimaal én draai ik de productie die ik wil draaien. Maar tijdens die massage genoot ik stiekem zó van niks doen, ik besloot ter plekke dat me daar bewust van mag zijn.
Ik mag van mezelf lummelen. Het schijnt gezond te zijn en goed voor mijn creatieve processen. Ik ben benieuwd hoe lang ik dat volhoud. Dus tips zijn welkom. Wat doe jij zoal, als je niks doet?
Iedereen heeft een gekke tic. Tenminste: dat hoop ik. Mijn tic? Dat is de rode BIC. Niet figuurlijk, de rode pen waarmee ik correcties aanbreng ik andermans teksten. Nee, letterlijk.
Ik schrijf al meer dan tien jaar alles met een rode pen. Ik voel me echt ontheemd als ik er geen bij me heb en onverhoopt met blauw moet schrijven. Gek? Nee, mijn tic heet BIC. Zo zal ik nooit, echt niet, iets in het blauw in mijn papieren agenda schrijven. Ik kan een kattebelletje op een kladpapiertje schrijven, waarna ik het later, zodra ik de juiste kleur weer in handen heb, voor het ‘echt’ noteer.
Ik ❤️ BIC
Ik denk dat ik meer tics heb. Vast wel. En deze is ook heus niet wereldschokkend. Maar ik keek naar mijn pen op mijn bureau en dacht: die verdient een eerbetoon. Gewoon. Omdat ik stiekem een beetje verliefd ben op de meest eenvoudige pen die er bestaat. Sowieso lijk ik uniek in mijn soort. Wie schrijft er nog met een pen in een papieren agenda?
Pen en papier
Met regelmaat interview ik mensen en ik hoor vaak dat ze het leuk vinden dat ik met mijn schrijfblok en pen aankom. Geen laptop, geen opnameapparatuur. En dat is niet omdat ik iedereen wil laten zien wat een leuke rode BIC ik heb. Ik merk dat ik beter luister als ik met pen en papier werk. Zonder nadenken kan ik typen, maar met schrijven blijf ik gefocust en luister ik beter naar wat er verteld wordt. Het gevolg is dat ik op de antwoorden kan anticiperen en doorvraag waardoor het uiteindelijke verhaal beter wordt.
Levensvraag
Toen ik in 2013 voor mezelf begon heb ik een doos van vijftig aangeschaft en toen ik onlangs een leeg exemplaar in mijn handen had, zag ik dat de doos zo goed als leeg is. Vijftig pennen! Wist je dat je met één pen, volgens de website van BIC2,5 km schrift kan vullen? Ik heb hier en daar nog halve pennen maar heb er dan toch zo’n 100 km opzitten. Dat is op de fiets al een heel eind! Maar wat ik me nu afvraag en ik vraag het niet voor een vriend; is die BIC-tic belachelijk of kan ik zonder gêne een nieuwe doos aanschaffen?
