Skip to main content

Tag: Inspiratie

Mij zien ze nooit

Het was bij Opsporing Verzocht, zag je dat? Ik stond daar gewoon, maar mij zagen ze niet. Mij zien ze nooit. Ik ben er eigenlijk niet bang voor dat ze me pakken, want ze zoeken mij niet. Ik weet zeker dat ze een man zoeken. Ik was wel op tv. Stond ik daar achter het afzetlint gewoon te kijken naar de brand. Het was een mooie brand dit keer, veel mooier dan de vorige. Eentje van de afdeling ‘goed gelukt’, zeg maar. Ik werd bijna geïnterviewd door iemand met een microfoon, maar hij zag mij niet. Logisch, ze zochten een man.

Schrik je hiervan? Ik brand mijn vingers niet hoor, zo gek ben ik niet. Je moet weten hoe je je lucifer vast moet houden. Als je hem zó houdt, duurt het heel lang voor het vlammetje bij je vingers is. Even kijken, kan ik hier iets in de fik … Haha, grapje. Ik kan het wel hoor, ik kan dat. Het is namelijk helemaal niet moeilijk, een brandje stichten. Hoe ik dat doe met die schuurtjes? Ik heb altijd aanmaakblokjes. Met een lucifer steek ik er een aan en leg het dan rustig in een afvalcontainer. Die zet ik tegen de schuur. Er zit altijd wel iets in zo’n bak dat goed fikt. Je wil niet weten wat mensen allemaal weggooien. En als mensen door hebben dat hun container in de fik staat, is de brand al groot. Heel groot.

Kak! Ik zit niet op te letten. Ach, het is maar een klein blaartje. Je leidt me ook af, met hoe je naar me kijkt. Deze gaat lukken, hij blijft branden tot hij bijna bij mijn vinger is. En dan …

Weet je hoe snel zo’n brand op toeschouwers kan rekenen? Ik ga even een blokje om en doe onderweg mijn capuchon af. Dan ga ik bij de mensen staan die bij de brand staan te kijken. Die zijn er altijd. Je moet eens weten hoe snel die er altijd bij zijn. Als de kippen … Op zich wel jammer, dat die man met die microfoon mij niet zag staan. Hij had me best wat vragen mogen stellen. Dan was ik ook nog op tv goed in beeld geweest. Nu alleen maar omdat ik zelf weet dat ik daar stond, niet omdat iemand me herkent. Weet je wat ik gezegd zou hebben, als hij had gevraagd wat ik ervan vond? Ik zou gezegd hebben dat het erg is, dat mensen zich zorgen maken over hun eigendommen. Dat sommige zelfs camera’s ophangen, maar dat dat niet helpt. Dat ze de dader maar snel op moeten pakken, want het is een crimineel. Ja, ik zou zeggen dat hij vast nog ergens in de buurt is en ze daarmee meteen op het verkeerde been zetten, dat ze wel op zoek blijven naar een man. Echt jammer dat hij het niet aan me vroeg, ik zou in de camera hebben gekeken en heel duidelijk mijn verhaal hebben gedaan. Het is wel tof, mezelf terugzien op tv. Ik hoop dat ze dat de volgende keer weer doen, de tv erbij halen. Jammer genoeg gebeurde dat de vorige keer niet. Er werden wel foto’s gemaakt. Ik lachte goed in de camera, je weet nooit waar ze die foto’s voor gebruiken, of wie ernaar kijkt.

Wat schiet je nou toch in de stress. Geef nou gewoon toe dat het mooi is, die vlammen. Heb je er weleens goed naar gekeken? Die kleuren, de warmte … Wat sta je nu aan mijn arm te trekken, zo veel is er niet aan de hand hoor.

Die bank zat tóch niet lekker.


Dit was mijn inzending voor de Sofamonoloog, een schrijfwedstrijd van Ruwe Planken in 2015. De opdracht was mezelf te verplaatsen in de gedachtegangen van iemand met een psychische aandoening en deze op creatieve wijze in een monoloog gieten. De aandoening pyromanie kreeg ik van de organisatie toegezonden.

Het was de aanzet én de inspiratie om later het boek Ze zien mij niet te schrijven, dat in 2019 uitkwam.


Of wil jij maandelijks door mijn schrijfopdrachten worden geïnspireerd? Kom dan eens kijken bij Schrijfcafé In Woordenland. In Ter Aar is nog plek!

Alice Bakker, auteur, In Woordenland, Inspiratie, Schrijfcafe, Young Adult, Ze zien mij niet

Inspiratie, waar vind je die?

Het wordt me nogal eens gevraagd: waar haal je je inspiratie vandaan? Een lastige vraag, want haal ik die eigenlijk ergens vandaan? Wat mij betreft werkt voor het schrijven van een boek maar één ding: gewoon doen. Wie wacht op inspiratie kan wachten tot ‘ie een ons weegt. Ik kan je zeggen, dat duurt lang.

In ’n lijstje

Mensen die mij vertellen ook weleens een boek te willen schrijven, maar daar echt geen tijd voor hebben, hebben wat mij betreft geen prioriteit. Door van schrijven een project te maken met een deadline, komt er een boek. Tenminste: dat is bij mij het geval. Schrijven is niet iets waar ik tijd voor moet hebben, ik máák er tijd voor. In mijn agenda – die ik ook gebruik als to-dolijst – staat wat ik welke dag moet schrijven. Ik ben me er bewust van dat alles op die lijst doorgeschoven kan worden, maar dat is dan weer een kwestie van discipline. Opdrachten voor klanten kunnen ook niet eindeloos doorgeschoven worden.

Onder druk

Doelen stellen en deze ook behalen, klinkt eenvoudig, maar eerlijk is eerlijk, dat is het niet altijd. Soms krijgt er iets voorrang. In dat geval is het noodzakelijk de deadline keihard te maken. Onder druk presteren de meeste mensen het best. Toch inspiratie nodig?

  1. Kijk goed om je heen, alles wat in je omgeving gebeurt is voer voor een scène.
  2. Soms heb je even een zetje nodig, doe mee met schrijfwedstrijden, die hebben een thema én een harde deadline.
  3. Volg een schrijfworkshop of schrijfcafé, soms zet dit je net even op een ander spoor.
  4. Typ een voor jouw scène interessant zoekwoord in bij Pinterest of Instagram.
  5. Als je echt blanco bent: gooi storycubes en laat je inspireren door wat je ziet.
  6. Ga de stilte in: een rondje wandelen, douchen, stofzuigen, het kan allemaal helpen ruimte in je hoofd te maken voor nieuwe ideeën.
  7. Maak je prioriteiten voor jezelf overzichtelijk.

Succes!

In Woordenland, Inspiratie, Roman, Schrijfcafé, Schrijfinspirator, Schrijver

De schrijver en de inspirator

Als ondernemer noem ik mezelf auteur, tekstschrijver en inspirator. Die laatste titel geef ik mezelf als aanjager van de drie maandelijkse Schrijfcafés die ik organiseer. Ik zie mezelf niet als de juf maar meer als een soort gespreksleider. 

Elke maand bedenk ik een inspirerende opdracht. Tenminste, dat is de bedoeling. Aangezien ik steeds tientallen verhalen binnenkrijg n.a.v. die opdracht, mag ik zeggen dat het inspireren mij lukt. Voor deze maand heb ik alle deelnemers laten ronddolen in een verlaten gebouw. Urbexen, heet dat. Ik kwam erop toen ik in Ierland een verlaten gebouw zag. Ik ben heel benieuwd hoe deze foto de deelnemers heeft geïnspireerd en waar die verhalen heengaan, belanden we bij illegale feesten? Stort er een gebouw in? Of worden er pratende ratten gevonden? Ik plaats de foto erbij, misschien inspireert hij jou ook!

EEN GEHEIM IN EEN SCHUUR

Het fijne bij het Schrijfcafé is dat je altijd mag afwijken van het thema. Heb je geen tijd, dan lever je een ander verhaal in. Als je op de avond zelf maar iets hebt om voor te lezen, de opdrachten zijn er slechts ter inspiratie. Hoe anders is dat als je meedoet aan een verhalenwedstrijd. Zo was ik onlangs bij de jurybijeenkomst van de verhalenwedstrijd “De waarheid over het schuurtje in de tuin van Van Dorpel”. Meestal zijn de thema’s van de verhalenwedstrijden van Godijn Publishing voor meer interpretaties geschikt en kun je veel kanten op. Maar dit thema was toch best expliciet: er moest een schuurtje in voorkomen en er gebeurde daar iets in het geniep. Ik was dan ook best verbaasd dat er dan evengoed een aantal verhalen binnenkomen waar geen enkele schuur een rol speelt. Bij mijn Schrijfcafé kom je daarmee weg, maar nu moest de jury streng maar rechtvaardig zijn …

WIN-WIN

Even terug naar de schrijfcafés: het leuke van uitdelen is dat je ook ontvangt. Na elke bijeenkomst borrel en bruis ik ook weer van de inspiratie en zou ik het liefst direct in een schrijfproject duiken. Ik heb er op het moment een paar, dus ik kan nog kiezen waar ik aan werk ook. Misschien ben jij ook op zoek naar inspiratie? Hoe leuk is het dat we dan elkaar helpen! Kom ‘ns langs, In Woordenland.

www.inwoordenland.nl/schrijfcafe


Eerder verschenen in de nieuwsbrief van uitgeverij Godijn Publishing. Wil je die nieuwsbrief ook ontvangen? Meld je dan aan via deze link

In Woordenland, Inspiratie, Schrijfcafe, Schrijver

Kom maar op, met je verhaal!

Wil jij schrijven maar weet je niet wat of hoe? Dan nodig ik je uit om deel te nemen aan Schrijfcafé In Woordenland. Samen schrijven werkt stimulerend en motiverend. Je schuift het niet voor je uit, maar gaat aan de slag. Voor je het weet bruis je van de ideeën en is wachten op inspiratie verleden tijd!

Schrijfcafé In Woordenland is een bijeenkomst voor iedereen die:

  • meer wil schrijven maar een zetje nodig heeft.
  • de schrijverij naar een hoger level wil brengen.
  • wil weten hoe je een verhaal schrijft.
  • zin heeft in een nieuwe hobby.
  • van schrijven houdt en wel tegen een beetje feedback kan.

Een uitje voor (beginnende) schrijvers die gelijkgestemden willen ontmoeten en ook nog eens iets op willen steken. 

Bij het schrijfcafé bespreken we het verhaal dat je naar aanleiding van mijn opdracht hebt geschreven. Jij leest het hardop voor, alle deelnemers aan het schrijfcafé geven feedback. Geen kritiek of commentaar, maar leerzame feedback waardoor je volgende verhaal nóg beter wordt.

(Bijna) elke donderdag

Het schrijfcafé is op donderdagavond van 19.30-21.30 uur. De eerste donderdag van de maand voor deelnemers uit Nederland en Vlaanderen online, de tweede op het adres van In Woordenland in Tech Campus De School in Roelofarendsveen. De derde donderdag van de maand is het schrijfcafé bij Volksuniversiteit !Triggr in Ter Aar. Bij veel animo komt er een vierde groep bij (eventueel op een nieuwe locatie, tips zijn welkom).

Kom maar op, met jouw verhaal!

Op dit moment is er een wachtlijst bij groep 1 (online) en groep 2 (Roelofarendsveen). Veel op de wachtlijst? Dan komt er een nieuwe groep. Bij groep 3 (Ter Aar) is nog plek. Kom jij 20 juni of 18 juli een keer meedoen om in september vol aan de slag te gaan?

Inspiratie, Inspirator, Schrijfcafe, Schrijfcafé, Schrijfinspirator, Verhaal

De schrijfinspirator

Maandelijks breng ik schrijvers bijeen om de hele avond over schrijven te praten. Over personages, stijlen, genres, uitdagingen, etc. En over doorzetten, om te schrijven moet je namelijk beschikken over een flink portie doorzettingsvermogen. Maar je moet ook een dikke huid hebben.

Die bijeenkomst noem ik Schrijfcafé In Woordenland, daar ben ik geen docent. Eerder de gespreksleider. Wel degene die de opdrachten verzint en uitwerkt en de groep maandelijks bijeenbrengt. Wat ik wel ben? De inspirator. De aanjager. 

Voor deze bijeenkomsten zoek ik schrijvers met dat doorzettingsvermogen en die dikke huid. Je moet immers wel een beetje tegen feedback kunnen. Het is namelijk niet niks, om je verhaal in een groep voor te lezen en dan van iedereen feedback te krijgen. Je krijgt geen kritiek: alles wat gezegd wordt, heeft een hoger doel. Het maakt je verhaal beter. 

In januari start ik met twee nieuwe groepen. Omdat ik ervan geniet om als inspirator en aanjager op te treden, omdat ik zie dat er onder schrijvers behoefte is aan het ontmoeten van gelijkgestemden, maar vooral omdat ik zelf ook een bak inspiratie krijg van al die groeiende schrijvers. Kom je naar mijn schrijfcafé, dan doe je dat vooral voor jezelf maar eerlijk gezegd ook een beetje voor mij. 

Interesse? Hier zie je in welke groep nog plek is en hoe je je kan aanmelden. 

In Woordenland, Inspiratie, Inspirator, Schrijfcafe, Schrijfcafé, writersblock