Vandaag start er een blogtour: t/m 3 april komt er op maandag een recensie online van De laatste in de rij. De eerste is van Saskia Boree van sjmschrijft.
Saskia: “Het is een typisch verhaal waarin jonge mensen zich in kunnen vinden, en daardoor is het dan ook zeer geschikt voor deze doelgroep, omdat het voor de jonge lezer inzicht geeft in typische puberzaken.”
“De laatste in de rij kan zeker bijdragen als men nog volop in ontwikkeling is. Je rolt zonder moeite Het boek binnen, ook als je de vorige delen in de serie nog niet gelezen hebt.”
Dankjewel, Saskia, ik ben blij met je fijne recensie en de vier blinkende sterren! Wie benieuwd is naar de hele recensie, verwijs ik naar haar website; je kunt hem hier vinden.
Volgende week is het de beurt aan Marleen van missp_her
Donderdag 9 februari startte een nieuwe reeks Schrijfcafé in Roelofarendsveen. Wat een leuke mensen en wat een creativiteit! Het is ongelooflijk om te merken hoe mensen zich meteen al enorm laten inspireren door wat er gebeurt en door wie er met ze in dezelfde ruimte zit. Zoals een van de deelnemers zei: het is alleen al waardevol om eindeloos te praten over schrijven met elkaar.
Heb jij interesse? Op dit moment zijn er nog drie plekken vrij. De eerste bijeenkomst is gratis dus daar kun je al geen buil aan vallen!
Tot slot het motto van het eerste schrijfcafé op 9 februari. Als mij gevraagd wordt hoe ik dat toch doe, zoveel schrijven, werken én lezen, denk ik altijd: dat kun jij ook. Als je het maar wil! Dan kijk je toch geen tv en plof je toch niet op de bank, al scrollend op je mobiel? Ik zie de blikken heus wel: jij hebt makkelijk praten, ik heb écht geen tijd. Ik gooi ‘m er toch even in:
Als je iets graag wil, vind je een wegWil je het toch niet, vind je een excuus! *
Wat heerlijk, weer een lang weekend op schrijfretraite. Dit is mijn vijfde keer dat ik met een groep schrijvers naar het eiland ga, mijn ‘Vlieland Schrijfretraite Lustrum’! In die jaren zijn er heel wat woorden uit mijn spreekwoordelijke pen het papier op gekropen en ook dit jaar zijn mijn verwachtingen torenhoog.
Eenzame opsluiting
Waarom ik dit in een blog schrijf? Eigenlijk ben ik een schrijver die reuring nodig heeft. Die de mooiste verhalen schrijft terwijl de mensen links en rechts langslopen. Terwijl collega-ondernemers in Teams-calls zitten of ergens in mijn ooghoek een afspraak met een klant hebben. Iedereen mag praten, zo lang het me maar niet interesseert. Kortom, ik sluit mezelf in een hotelkamer op om in mijn eentje te schrijven, terwijl dat niet per se noodzakelijk is voor productie.
Surfen
In mijn eentje werken betekent vaak dat ik mag spijbelen. Het is niet zo dat ik overduidelijk vrijaf neem en ik ineens op mijn bed ga liggen om een boek te lezen, een beetje surfen op het net is mijn valkuil. Sociale media uitkauwen. Toch die mail lezen, terwijl ik mezelf als ondernemer vrijgegeven heb. Waarom dus een blog? Een beetje pressie van buitenaf kan geen kwaad.
Ik beloof …
Lieve bloglezer, ik beloof dat ik zodra ik op mijn hotelkamer ben, hard aan het werk ga. Dat ik na de vier dagen dat ik mezelf opsluit, met minstens 20.000 woorden voor het derde deel in de H4C-serie naar huis ga. Jullie zijn mijn stok achter de deur. Dus als ik niet zo lekker reageer, dan is dat een héél goed teken.
Het duurt voor de schrijver altijd (te) lang voor de eerste recensie online komt, maar daar is hij dan, de recensie op de website Jaimy’s Eat, Sleep, Read.
Jaimy schrijft: “De laatste in de rij heeft een minder beladen onderwerp dan het vorige deel maar weet ook dit keer weer een aantal hekelige punten aan te snijden. De manier waarop dit gedaan wordt, is lekker ongedwongen en leest heel makkelijk weg, iets wat echt bij de leeftijdscategorie van dit boek past maar ook voor volwassenen is dit een leuk boek om te lezen.”
“De laatste in de rij is herkenbaar en weet op een soepele manier met tienerproblematiek om te gaan.“
Dankjewel, Jaimy, ik ben blij met je fijne recensie! Benieuwd naar de hele recensie? Je kunt hem hier vinden.
Tien jaar In Woordenland, dat vier ik met jou! Gedurende het jaar heb ik een aantal feestelijke acties in de planning, om te beginnen bij elke verjaardag van mijn boeken. Ben je van de winacties? Eind januari staat de eerste in de planning. Houd In Woordenland vooral in de gaten …
Een jaar lang feest 🥳. Nu eerst taart🎂 met de flexwerkers van Tech School De Campus.
o aan mijn bureau op de laatste werkdag van 2022 vraag ik me ineens af of er nog doelen op te stellen zijn. Ga ik op dezelfde voet verder of zijn er zaken die ik eigenlijk anders wil?
Ik heb het eerder geprobeerd, goede voornemens open en bloot publiceren. Komt niks van terecht (goede boektitel 😉). Toen ik op de vooravond van 2020 doelen opstelde, bleken ze totaal niet haalbaar door iets wat even twee jaar tussendoor kwam en we niet in de hand hadden. Daarom geen doelen dit jaar, maar wensen in haalbare porties.
In 2023 …
🚀 begin ik met een reis naar het verleden, naar mijn eerste dag op de middelbare school. In dat gebouw is nu Tech School de Campus waar mijn bureau vanaf 2 januari staat.
📆 ga ik nog beter plannen. De agenda van Structuurjunkie gaat me daarbij helpen.
5️⃣ heb ik ruimte voor een vaste klus die bij mij past voor zo’n vijf uur per week. Tips zijn welkom!
🙋♂️ past een extra klant waar ik voor mag bloggen in mijn agenda. Iemand die op regelmatige basis expertise wil delen maar niet goed weet hoe dat op ‘papier’ te zetten. Tips zijn welkom!
🎂 trakteer ik diverse keren. Ik begin op 10 januari met taart bij het tienjarig bestaan. En een boek bij elke boekverjaardag. Daar ga ik winacties voor bedenken. Tips zijn welkom!
🥬 word ik slakweker! Mijn opdrachtgevers kregen bij een kerstwens namelijk slazaad onder het motto: “omdat ik oogst wat jij zaait, mag jij daar best een slaatje uit slaan”! Natuurlijk kocht ik te uitbundig in.
🐌 word ik geen slakweker. Wel een mooi woord.
🧚 wil ik me nog meer specialiseren in storytelling: beleef het verhaal!
⛔ zeg ik nog meer ‘nee’ tegen opdrachten die ik niet leuk genoeg vind.
📚 ga ik minder boeken lezen. Ja, minder. Ik las er in 2022 177. Probeer ze in gedachten maar te stapelen, een beetje minder mag wel.
📖 breng ik weer een boek uit. Of twee.
🔍 sta ik open voor een nieuw bedrijfsidee. Iets voor erbij. Tips zijn welkom!
Open doel
Genieten ga ik, van mijn tweede lustrum. Van mijn werk en van het schrijven. Ik wens jou fijne laatste dag(en) van 2022. Maak van 2023 een jaar van waar je met een dikke glimlach op terug kan kijken!
In mijn blog Buigzaam en kneedbaar schreef ik al dat In Woordenland in januari tien jaar bestaat. Voor mijn gevoel is er in die tien jaar niet zoveel veranderd, ben ik niet veel veranderd, maar dat is natuurlijk niet waar. Sowieso was In Woordenland destijds nog een vage droom en staat het nu als een huis. En ikzelf? Eh … ik was toen tien jaar jonger?
Op mijn Facebookpagina zocht ik ter inspiratie voor dit blog een foto van tien jaar geleden op. Ik denk niet dat hij met deze foto op mijn website wil, dus je moet het doen met een randje zoon. We zitten op het terras bij een strandtent. Het grootste verschil zit hem in de zoon, toen tien, nu zo goed als twintig. Ik hoef je niet te vertellen dat het de jaren zijn waarin je de grootste ontwikkeling doormaakt. Een tweede verschil is dat hij een Fristi in zijn handen heeft, op zeker in het zonnetje aan het strand zou dat nu een koud biertje zijn. Ik maak mezelf wijs dat dit het is, maar natuurlijk zie ik best dat ikzelf ook een metamorfose heb ondergaan. Ik kan me bijvoorbeeld niet herinneren wanneer ik voor het laatst rosébier dronk! 😉
Geschreven tijdcapsule
Ik las onlangs over iemand die een tijdcapsule maakte. Ze deed tien items die weergeven wie ze is en wat ze belangrijk vindt in een schoenendoos. Die plakte ze voor tien jaar dicht om tegen die tijd los te peuteren en te ontdekken welke ontwikkeling ze doorgemaakt heeft. Leuk, dacht ik! Maar wat stop ik in die doos? Onlangs signeerde ik bij de lokale boekhandel en zag ik het boek Elke dag een vraag – ik heb het mezelf meteen cadeau gedaan. Een geschreven tijdcapsule, Dat past beter bij mij dan een schoenendoos. In dit boek met 365 vragen beantwoord je vijf jaar lang, elk jaar op dezelfde datum, dezelfde vraag. Zo ontstaat er een persoonlijk metamorfosenaslagwerk. Ik ben benieuwd.
Rest mij de titel van dit blog: hoe ben jij veranderd de afgelopen tien jaar?
Als je een boek schrijft, ken je de inhoud. Van de eerste letter tot de laatste punt. Maar op een dag zit het boek dicht en denk je er niet meer elke dag aan. Tenminste, als je net als ik al best een stapel boeken geschreven hebt.
Deze week werd het luisterboek ‘Komt niks van terecht’ gelanceerd en heb ik het boek geluisterd alsof ik het verhaal nog niet kende. Maandagavond moest ik nog 51 minuten luisteren. Zo’n beetje de tijd die ik gemiddeld kwijt ben van huis naar uitgeverij Godijn – gisteren was het juryoverleg van de schrijfwedstrijd Bevrijdingsdag – dus ik drukte op de stopknop en besloot; in de auto luister ik het laatste stuk. Mijn inschatting was perfect: op de parkeerplaats in Zwaag slaakte ik een tevreden zucht en klonk de laatste punt.
Mag ik het jullie aanraden? Omdat de stem van Kirsten Fennis echt een prachtige toevoeging aan het verhaal is. Omdat ik er zelf ontroerd door werd. Omdat het boek het luisteren waard is, ook als je zelf geen zwangere young adult bent. En omdat je vanaf nu kunt kiezen: luisteren, bladeren of swipen. ❤️
Komt niks van terecht is ook als luisterboek te luisteren of als e-boek te lezen bij jouw favoriete platform. Of bij mijn favoriete platform: Storytel. Ken je het niet? Probeer het twee weken gratis uit!
Het is november 2012 en tijdens het wandelen hoor ik regelmatig over het marketingbureau waar mijn loopmaatje werkt. Ze vertelt over de blogs die zij op diverse platforms plaatsen en dat ze daar tekstschrijvers voor nodig hebben. Voor ik het weet, heb ik het gezegd: ‘Dat kan ik ook wel.’
Het is roerig bij mijn werkgever. De tweede of de derde reorganisatieronde heb ik overleefd. Met minder mensen hetzelfde voor elkaar boksen is niet goed voor de sfeer en ik weet het allemaal niet meer. Ik werk dan ruim twaalf jaar bij het bedrijf, maar voor ik daar terechtkwam, had ik al vier reorganisaties niet overleefd. Vier, ik meen het echt. Dit was de vijfde keer dat ik in de situatie zat en nu ik wel steeds doorging naar de volgende ronde, zat ik in dubio wat nou beter was; blijven lijkt leuk, maar in de praktijk viel het een beetje tegen.
Een beginnetje
De beslissing was snel genomen: ik begin alvast voor mezelf. Als ik er dan ergens in de toekomst uit moet, heb ik alvast een beginnetje. 10 januari 2013 ging ik naar de Kamer van Koophandel, schreef mijn bedrijf in en één dag per week werkte ik sindsdien voor In Woordenland, naast drie dagen voor mijn werkgever. Mijn eerste echte klant? Het eerdergenoemde marketingbureau. Het is immers niet wat je bent, maar wie je kent …
Toen de klap uiteindelijk drieënhalf jaar later in ronde vijf toch kwam, sloeg de twijfel nog wel toe. Ik had in die nipte zestien jaar bij deze werkgever best iets opgebouwd en zonder vast inkomen ernaast, was het een beetje spannend. Ik zette door en binnen korte tijd was ik waar ik nu nog steeds ben: fulltime ondernemer.
Tien jaar In Woordenland
Lang verhaal kort: 10 januari 2023 is het precies tien jaar geleden dat ik de stap naar de KvK zette. Tien jaar verhalen, teksten en blogs. Tien jaar In Woordenland. Wie daaraan heeft bijgedragen dank ik uit de grond van mijn hart én met een piepkleine attentie die ik tussen een decemberwens gestopt heb, binnenkort op de mat.
Tien jaar is een tinnen jubileum. Tin staat voor lange levensduur en flexibiliteit. Tin is buigzaam en kneedbaar. Tin is In Woordenland.
Van de week las ik een avond mijn eigen blogs. Die ken je allemaal wel, hoor ik je denken, maar als je al meer dan tien jaar blogt, zijn sommige teksten ook voor jezelf weer verrassend. Ik vermaakte me daarom met doorklikken naar de blogs die onderaan bij ‘Gerelateerd’ staan. Een gratis tip, voor als je je verveelt.
Scrol je daar nu naartoe, dan staat tussen die drie kleine plaatjes ongetwijfeld een blog met een foto die erg veel op de afbeelding van deze blog lijkt. Dat komt doordat ik geïnspireerd werd door die blog uit 2017. Hé psst … over de verplichte leeslijst van de middelbare school vs. het lezen dat ik doe met een kop thee en een stuk chocola. Ik hoef daar niet uit te citeren: de strekking van het verhaal zal je niet verrassen.
‘Als je niet leest, gaat het fout’
‘Jongeren zouden steeds minder lezen, merk jij dat ook?’ vroeg interviewer Edwin mij afgelopen zaterdag tijdens een gesprek op de lokale radio n.a.v. het uitkomen van mijn nieuwste boek Ja, dat merk ik zeker. Maar gelukkig zijn veel mijn boeken ook als e-boek of luisterboek verkrijgbaar en vooral dat laatste wordt door jongeren eerder omarmd dan iets van papier. ‘Maar waarom is het belangrijk, denk jij. Dat jongeren lezen?’ vervolgde Edwin. Ik gooide een van mijn favoriete oneliners erin: ‘Of je nu een appeltaart bakt of een auto repareert; als je niet goed leest, gaat het fout’. Van lezen vergroot je nu eenmaal je woordenschat en maak je jezelf uiteindelijk slimmer. Maar ja, kom daar maar mee, als je als leraar Nederlands net gezegd hebt dat het MOET.
Zesde zintuig
Tijdens de presentatie in Antwerpen, van ‘De laatste in de rij’ over Anna en Olivier uit klas H4C, las ik een stuk voor waarin het mondeling Nederlands aan de orde komt. Niet hetzelfde stuk vanuit Anna als hierboven op de foto, maar een stuk vanuit Olivier die een “nerd” genoemd wordt, omdat hij zich voor het mondeling voorbereid heeft door een boek te lezen. ‘Een samenvatting is genoeg, een beetje zoeken op internet en je hebt je voorbereiding te pakken,’ beweert een van zijn klasgenoten. Er bleken twee leraren Nederlands in de zaal te zitten. Misschien meer, maar deze twee maakten zich kenbaar. ‘Heel herkenbaar, dat van die samenvatting,’ lachte de een na afloop. ‘Ik wijs ze in het boek ook op jullie zesde zintuig hoor!’ vergoelijkte ik. Het zintuig waarmee leraren soms ontdekken dat leerlingen frauderen. Maar meestal niet 😉
Tegeltjeswijsheid
Nu vraag ik me altijd stiekem af wie er nog naar de lokale radio luistert. Maar tot mijn verrassing kreeg ik van de week een reactie. ‘Hé Alice, dat over die appeltaart. Dat kan zo op een tegeltje!’ Ach ja, het zou fijn zijn als iedereen het nut van lezen inziet of beter nog: dat lezen voor iedereen weer leuk is. Lekker met dat kopje thee en een stuk chocola. Dat ook jongeren inzien dat het een prima vrijetijdsbesteding is. Tot die tijd droom ik maar van dat eigen tegeltje.
PS Het hele interview terugluisteren? Ga naar KB Actueel klik naar 26 november 2022, 13.00 uur en zoek kwart over een op. Of – gratis tip twee – luister gewoon het hele uur!
